Bez względu na to, czy twoja relacja jest miłosna, przyjacielska czy biznesowa, nie potrzebujesz złych i toksycznych związków. Istnieje kilka znaków, które pomogą ci je w porę rozpoznać. 35 sygnałów, że jesteś w toksycznym związku Jak stwierdzić, czy jesteś w toksycznym związku? Jeśli obserwujesz te sygnały, pora na zmiany w twoim życiu. Każdy zasługuje na dobre relacje. 1. Twój partner bierze wszystko, ale nic nie daje. Każda zdrowa relacja jest obustronna. Dajesz i bierzesz. Jeśli w twojej relacji jesteś nieustannym dawcą, nic dobrego z tego nie wyjdzie. 2. Czujesz się wyczerpany. Jeśli jakakolwiek relacja sprawia, że zamiast czuć się szczęśliwym i spełnionym, zawsze jesteś wyczerpany psychicznie, emocjonalnie, a nawet fizycznie, nadszedł czas przyjrzeć się temu bliżej. Nie powinieneś na to godzić. Dalszy ciąg artykułu znajduje się pod materiałem wideo Sześć tekstów, po których powinnaś uciekać od faceta. Nie wróżą nic dobrego 3. W tej relacji nie ma zaufania. Związek bez zaufania jest jak samochód bez benzyny. Możesz w nim siedzieć, ile tylko zechcesz, ale nigdzie nie pojedziesz. Taka relacja nigdy nie będzie działała dobrze. 4. Czujesz, że ciągle walczysz. Złość, gniew i to charakterystyczne napięcie, jakbyś nigdy nie schodził z ringu. Jeśli odnosisz wrażenie, że walczysz o każdy centymetr miejsca dla siebie w tej relacji, coś jest nie tak. Nigdy nie otaczaj się wrogością. 5. Brak równowagi. Relacja to dwukierunkowa ulica, każdy powinien do związku wnosić dobre rzeczy i czerpać z niego korzyści dla siebie. Jeśli brak tej relacji równowagi, związek nigdy nie będzie przebiegał dobrze i dawał satysfakcji. To rodzaj emocjonalnego niewolnictwa. 6. Czujesz się ciągle osądzany. W relacjach opartych na osądach krytyka nigdy nie jest konstruktywna. Osądzanie nie ma żadnej wartości i do niczego nie prowadzi. Nie ma być pomocne, jego jedynym celem jest umniejszanie drugiej osoby i karmienia tym swojego ego. 7. Wciąż doświadczasz zawodów w tej relacji. Wzajemna wiarygodność partnerów jest ważna dla budowania zaufania i jest podstawą każdej dobrej relacji. Jeżeli w danej relacji nie możesz liczyć na swojego partnera, to związek jednostronny. Wciąż bierzesz wszystko na swoje barki i nieustannie walczysz z frustracją. 8. Jesteś w relacji z narcyzem. Jeżeli w relacji nie ma wzajemnego zainteresowania, ten związek nie będzie działał dobrze. Relacja z narcyzem nie jest związkiem ukierunkowanym na wzajemność, jest jedynie lustrem, w którym przegląda się narcyz. Prawdopodobnie to się nigdy nie zmieni. 9. Czujesz, że związek jest naładowany negatywną energią. Jeżeli czujesz, że powietrze między wami można kroić nożem, nie lekceważ swojej intuicji. To niemożliwe, aby coś pozytywnego lub budującego narodziło się z relacji przepełnionej złą energią. 10. Nie ma komunikacji. Bez komunikacji nie ma związku. Kropka. 11. W tej relacji nie ma wzajemnego szacunku. Pierwszym, podstawowym warunkiem do stworzenia dobrego partnerstwa, jest wzajemny szacunek. Bez niego trudno mówić o relacji. 12. Unikacie się. Choć coś was łączy i nikt nie kończy tej relacji, większość czasu poświęcacie na unikanie swojego towarzystwa. 13. Czujesz, że nie dostajesz wsparcia. Nie otrzymujesz w związku tego, czego potrzebujesz. Nie możesz liczyć na wsparcie i pozytywną motywację. Jeśli partnerzy nie mogą się do siebie zwrócić w tak fundamentalnej sprawie, jaki jest powód, by kontynuować tę znajomość? 14. Jesteś nieustannie kontrolowany. Jeśli jedna osoba jest pod ciągłą kontrolą lub związek przypomina zawody w przeciąganiu liny, zatrzymaj się. Czy nie tracisz zbyt dużo energii na funkcjonowanie w tej relacji? 15. Relacja jest pełna awantur i dramatów. Taki związek jest jak siedzenie na bombie. Większość czasu upływa na unikaniu zagrożenia, jakim jest zdenerwowanie czy rozzłoszczenie partnera. Dobre relacje poprawiają twoje życie, nie sprawiają, że wkrada się w nie bałagan i napięcie. Nie zapominaj o tym. 16. Zmusza cię do zmiany swoich poglądów. Jeśli zauważysz, że zmieniasz swoje zdanie, by zadowolić kogoś innego lub spełnić jego oczekiwania, uwaga, jesteś w niszczącym związku. 17. Codzienność to ciągłe wyzwania. Każdy związek od czasu do czasu mierzy się z jakimś wyzwaniem. Nie oznacza to jednak, że każda, najprostsza sprawa się w nie zamienia. Wszystkie relacje przechodzą przez różne fazy i osiągają swoje kamienie milowe. Różnica między zdrowym a toksycznym związkiem polega na tym, że te dobre, się dzięki nim umacniają. 18. Spada twoje poczucie własnej wartości. Nie wiesz jak to się stało, ani kiedy, ale w tej relacji znaczysz tak niewiele, że przestajesz siebie dobrze postrzegać. Tracisz szacunek do samej siebie. Toksyczne związki są bardzo podstępne, sprawiają, że czujesz, że nie zasługujesz na nic lepszego. Dlatego tak trudno z nich zrezygnować. 19. Wydaje ci się, że nie masz wyjścia. Kidy spada twoje poczucie własnej wartości, czujesz, że jesteś w pułapce. Gdy przestajesz wierzyć w siebie, szybko wydaje ci się, że nic dobrego już cię nie czeka. Zastanów się, czy partner jest dla ciebie pozytywną siłą, czy może jesteś w tej relacji, ponieważ nie widzisz innego wyjścia? 20. Twoje zdanie jest nieustannie podważane. Jeżeli w relacji nie możesz poczuć się bezpiecznie i spokojnie, ta relacja nie zdaje najważniejszego testu. Nieustanne podważanie zdania partnera, służy obniżeniu jego poczucia wartości i kontrolowaniu. 21. Relacja pełna jest nieszczerości i udawania. Nawet najszerszy uśmiech nic nie znaczy, jeśli jest udawany. Jeśli twoja relacja to wieczny teatr, zastanów się, czy chcesz w niej tkwić. 22. Odczuwasz niepewność. Gdy nic nie jest pewne, każdy ruch naprzód wydaje się niemożliwy do wykonania. 23. Spotykasz się z chorobliwą zazdrością. Partnerzy nigdy nie są równi we wszystkich aspektach, nie na tym polega partnerstwo, ale to powinno być źródłem siły, a nie destrukcyjnej zazdrości. Zazdrość o partnera i jego sukcesy jest wyjątkowo niszcząca. Związek to nie walka, to nie zawody. 24. Nie jesteś niezależny. Każdy ma prawo do odmowy. Każdy ma prawo do podejmowania swoich decyzji i ponoszenia za nie odpowiedzialności. Każdy ma prawo do autonomii. Nigdy z niej nie rezygnuj. Dobre związki nigdy nie oznaczają poświęcenia swojej wolności. 25. Jesteś uwiązany w przeszłości. Nie da się ruszyć w przyszłość, jeśli wciąż żyjesz przeszłością. Jeśli twój partnera uwiązał cię w przeszłości, pora zastanowić się nad tą relacją. 26. Czujesz się nic niewarty. Kiedy jesteś w związku z kimś, kto nie docenia twojej wartości, może być trudno dostrzec ją samemu. Nie zapominaj o tym, jak wiele znaczysz i potrafisz tylko dlatego, że przeglądasz się w czyichś oczach. 27. Jesteś okłamywany. Każde kłamstwo, które pojawia się między partnerami, podkopuje związek. Choć niektóre sytuacje mogą się wydawać z pozoru niewinne, kłamstwa zawsze mają wpływ na relację. Nie udawaj, że wszystko jest w porządku. 28. Związek sprawia, że jesteś nieszczęśliwy. Jeśli ktoś ciągle cię unieszczęśliwia, pozwól tej osobie odejść. Jesteś winien sobie szczęście. Nie odbieraj sobie na nie szansy. 29. Czujesz się nieswojo. Czasami twój umysł potrzebuje więcej czasu, aby odkryć to, co twoja intuicja wie od dawna. Nie tkwij w relacjach, które sprawiają, że nie możesz być sobą lub czujesz się w nich źle. 30. Obniżają się twoje standardy. Toksyczne relacje mogą sprawić, że powoli zaczynasz akceptować to, co kiedyś było nie do przyjęcia. To tzw. syndrom gotującej się żaby. Zjawisko polega na powolnym podgrzewaniu wody, w której znajduje się żaba. W końcu ciecz jest tak gorąca, że zwierzę nie ma już siły na ucieczkę. Tak właśnie działają toksyczne relacje, powoli i konsekwentnie przekraczają granice, z początku te mniej istotne, aż w końcu „gotujesz się” w pułapce bez wyjścia. 31. Czujesz, że utknąłeś, że się nie rozwijasz. Rozwój i nauka są niezbędne w życiu każdego człowieka. Jeśli relacja sprawia, że przestajesz się rozwijać, nie wróży to nic dobrego. Nie możesz pozwolić sobie na odcięcie od tak ważnej dla każdego człowieka potrzeby. 32. Jesteś zdradzany. Nic nie jest warte przyjmowania czegokolwiek, co jest drugorzędne. Nie dotyczy to tylko związków miłosnych. Tak samo może zdradzać cię przyjaciel czy współpracownik. Nie musisz się na to godzić. Otaczaj się ludźmi, którzy cię szanują i cenią, a nie tymi, którzy cię ranią i oszukują. 33. Jesteś wciąż krytykowany. Nieustająca fala krytyki jeszcze nigdy nie pomogła nikomu niczego ulepszyć. Tego typu zachowanie służy jedynie podbudowie ego samego krytyka. 34. Czujesz, że stajesz się gorszym człowiekiem. Czujesz, że ta relacja wydobywa z ciebie to, co najgorsze. Jeśli jesteś przesączony złymi emocjami, nie możesz być najlepszą wersją siebie, lepszym człowiekiem. Dobre relacje sprawiają, że stajemy się lepsi. Uczymy się od siebie, jak to zrobić. 35. Nigdy nie jesteś w stanie zadowolić swojego partnera. Jeśli okazuje się, że nie robisz nic dobrze, może to związek jest zły. Życie pod ciągłą presją bycia niewystarczającym, jeszcze nigdy nikomu nie pomogło. Relacje są niezmiernie ważną częścią naszego życia. Niestety te toksyczne mogą nas drogo kosztować. Poświęcamy swój czas i energię, które moglibyśmy znacznie lepiej wykorzystać. Nigdy nie pozwól sobie wmówić, że nie masz wyjścia, że musisz się na to godzić. Pozostań wierny sobie i swoim wartościom, słuchaj swojego serca i bądź silny, jeśli musisz wyrwać się z toksycznego związku. To możliwe. Potem będzie tylko lepiej. Źródło: Etapy rozpadu związku (nie przegap sygnałów ostrzegawczych)

Pragnienie posiadania rodziny, ustabilizowanego życia, bycia kochaną oraz w niektórych przypadkach kierowanie się presją opinii społecznej sprawia, że kobiety decydują się na związek bez miłości. Czy takie rozwiązanie może przynieść upragnione szczęście?W dawnych czasach małżeństwa były aranżowane przez rodziców chłopaka i dziewczyny, sami zainteresowani zazwyczaj nie mieli w tej kwestii nic do powiedzenia. Współcześnie w Polsce mamy ten komfort, że kobieta sama postanawia, kto będzie jej wybrankiem. Pomimo tego, wiele z nich decyduje się na partnerstwo, które nie opiera się na uczuciu miłości. Dla niektórych ważniejsza jest stabilizacja i bezpieczeństwo. Dostatnie życie, brak trosk o kwestie finansowe oraz zero wyrzeczeń czasami oddziałują bardziej niż motyle w brzuchu. Zwolenniczki relacji opierających się na przyjaźni argumentują swoją decyzję tym, że zakochanie i fascynacja przemijają. Po latach związku pozostaje jedynie frustracja, wzajemne pretensje. Często towarzyszy temu również niepewność finansowa. Czy warto tak ryzykować? Ich zdaniem nie. Ładna biżuteria, cotygodniowe wypady na zakupy, wizyty w salonach piękności i zagraniczne wyjazdy są im w stanie zrekompensować brak życia przychodzi i odchodzi, a lata lecą. Spokojny dom, śmiech dzieci, rola pani domu to dla niektórych kobiet priorytet. Kończą studia, zaczynają pracować i patrzą jak ich szczęśliwe koleżanki zaręczają się, wybierają białe suknie, a potem rodzą gromadkę pociech. One jednak nadal pozostają samotne. Kiedy spotykają się w gronie swoich przyjaciółek słyszą tylko: „To jak tam, poznałaś kogoś?” albo wyłapują ukradkowe, dwuznaczne uśmiechy i jednoznaczne spojrzenia. Czują się gorsze, niepotrzebne. Co prawda bycie singlem jest modne, ale głęboko w świadomości ludzi pozostaje zakorzenione przeświadczenie, że samotna kobieta po 30. to niespełniona i pechowa osoba (której być może nikt nie chce albo coś z nią nie tak…). Bycie żoną i matką jest, zdaniem wielu, jedyną słuszną i gwarantującą szczęśliwe życie rolą. Dlatego niektóre panie zrezygnowane wchodzą w związki z mężczyznami, których nie kochają. Widząc na ulicach szczęśliwe, zakochane pary, tłumaczą sobie, że przecież ich mężem jest dobry człowiek, mają cudowne dziecko, niczego im nie brakuje. Nawał obowiązków powoduje, że na co dzień rzadko myślą o swoim życiu, trudne momenty pojawiają się przeważnie porą nocną, kiedy dochodzi do miłosnych zbliżeń. Wiele kobiet, będących w takiej sytuacji, poznaje potem kogoś po latach i wchodzi w niezobowiązujące relacje. To z kolei rodzi wyrzuty sumienia, że ranimy innego człowieka, który nas kocha, a także frustrację, że tej ukochanej osobie możemy poświęcić tak mało czasu. Posiadanie dzieci dodatkowo komplikuje się, że ideałem mężczyzny jest niegrzeczny facet z dobrymi manierami. Czy to prawda? Chyba coś w tym jest. Zakochujemy się przeważnie w przystojnych, bezczelnych i wygadanych chłopakach. Na tych zwyczajnych, miłych i zachowawczych zwracamy uwagę znacznie rzadziej. Niestety ten wymarzony typ ma zazwyczaj duże powodzenie i często wykorzystuje to, raniąc zakochane w nim kobiety. Niejednokrotnie taki cios powoduje, że boimy się ponownie zakochać albo należymy do tego gatunku osób (jeżeli możemy o takim mówić), które kochają tylko raz w życiu. Owa obawa przed kolejnym zranieniem bądź przekonanie o tym, że już nigdy nie poczujemy czegoś podobnego, popychają kobiety w ramiona tych dobrych i spokojnych mężczyzn, którzy otaczają je czułą opieką. Choć w tych związkach zazwyczaj im czegoś brakuje, znajdują pewną formę szczęścia. Wiele z nich mówi też, że uczucie przychodzi z czasem. Co prawda nie opiera się na silnej chemii, jednak ma silniejsze podstawy. Składają się na nie zaufanie i przyjaźń. Co tu ukrywać, większość z nas to jednak niepoprawne romantyczki, które już od dzieciństwa snują marzenia o księciu na białym koniu. Kobiety, które na pierwszym miejscu stawiają miłość i nie wyobrażają sobie związku bez tego uczucia, nazywają pozbawione go relacje układem. Trudno odmówić im racji. Poświęcamy swoją uwagę i oddajemy ciało w zamian za pieniądze, ustabilizowane życie, spokojny dom, rodzinę oraz inne rzeczy, które wydają nam się ważniejsze niż trwające kilka lat uniesienia. Przeciwniczki realistycznego myślenia twierdzą, że choć chwile gwałtownych miłosnych wzlotów faktycznie mijają, związek wchodzi potem w głębszą fazę. Natomiast to, czy przetrwa, zależy od obojga warto zatem decydować się na związek bez miłości? Przede wszystkim powinnyśmy zastanowić się, co w życiu jest dla nas najważniejsze. Czy będziemy umiały spędzić całe życie z człowiekiem, którego nie kochamy? Co będzie, jeśli po latach poznamy innego mężczyznę i obdarzymy go uczuciem, a będziemy już posiadały nie tylko męża, ale i dzieci? Na te pytania każda samotna kobieta musi odpowiedzieć sobie do odwiedzenia naszego sklepu. Pod tym adresem znajdziecie sukienki idealne na romantyczną kolację we dwoje.

napisał/a: freja 2011-11-07 14:17 byliście kiedyś w związku bez miłości? gdy ta druga osoba was kochała, ale wy jej nie? napisał/a: gajaa 2011-11-07 14:31 Freja napisal(a): byliście kiedyś w związku bez miłości? gdy ta druga osoba was kochała, ale wy jej nie? Ja tak. Myślałam, że coś do niego poczuję, ale wciąż był dla mnie tylko dobrym kolegą. Takie związki z mojego punktu widzenia raczej nie mają sensu - no chyba, że potrzebujesz tylko poczucia bezpieczeństwa, a nie uczucia. napisał/a: paulinkaa1 2011-11-22 12:13 Masz rację. Moim zdaniem takie związki w ogóle nie maja sensu... A jeżeli potrzebujesz poczucia bezpieczeństwa i kogoś kto cię wysłucha to jest to raczej związek przyjacielski... :) napisał/a: ~gość 2012-01-24 10:16 Nigdy nie byłam i uważam, że taki związek nie ma sensu. Jeśli dzielimy z kimś życie, to chyba warto żeby ta osoba zapewniała nam poczucie bezpieczeństwa, spełnienia. Wysłuchać nas może przyjaciel. Związek bez miłości to właściwie nie związek, to bardziej jakiś układ. napisał/a: freja 2012-01-24 11:35 Mówisz z perspektywy osoby dojrzałej (dojrzałej do miłości pewnie też). Ale jak się np. jest w związku pierwszy raz i jeszcze nie wiesz jak kochac, czy to miłość itp., to takie związki jednostronne są częste. Tak mi się wydaje. Ja i moja znajoma miałyśmy ten problem. Do dzis szczerze mówiąc nie wiem, czy to była miłość, ale się bałam uczuć, czy raczej niezdrowy układ bez przyszłości który musiał się kiedyś skończyc... napisał/a: ~Calineczka 2012-03-14 14:47 ja jestem w takim związku napisał/a: ~Calineczka 2012-03-14 14:50 Jestem w związku małżeńskim z mężczyzną sporo starszym ode mnie. Nie kocham go, zmuszam się do okazywania czułości...przez to, że nie kocham swojego męża popadam w liczne stany depresyjne... Nie polecam takiego związku, nie tylko krzywdzimy siebie, ale też partnera, który zaangażowanego uczuciowo. napisał/a: gajaa 2012-03-14 15:36 ~Calineczka napisal(a): Jestem w związku małżeńskim z mężczyzną sporo starszym ode mnie. Nie kocham go, zmuszam się do okazywania czułości...przez to, że nie kocham swojego męża popadam w liczne stany depresyjne... Nie polecam takiego związku, nie tylko krzywdzimy siebie, ale też partnera, który zaangażowanego uczuciowo. Dlaczego jesteś w takim związku? napisał/a: kasiarr1 2012-03-19 08:22 Nigdy nie byłam w takim związku, ale myślę, że to jest niesamowicie ciężkie. Zarówno dla osoby "oszukiwanej" - bo w końcu myśli, że jest kochana, jak i dla kogoś, kto nie kocha, a udaje, że kocha. Bardzo trudne. napisał/a: ~betty 2012-03-20 11:58 Nie byłam w takim związku, ale sadze, ze musi byc on szczegolnie ciezki w kwestii bliskosci i seksu. napisał/a: ~gość 2013-07-09 21:07 a co to jest milość? napisał/a: ~ryan172 2015-06-17 14:36 Niestety tez jestem w związku bez miłości juz od 7lat....choc początkowo myslalem ze to jest ta osoba z ktora spędzę reszte moich czasem gdy poznaliśmy sie na "wylot" wszystko z mojej strony zaczelo przygasac...teraz jest tylko popiól...Wiele razy probowalem ale niestety nie potrafię zerwać,skończyć tego wszystkiego bo widzę jak moja dziewczyna mnie chce i nie potrafię tak jej skrzywdzić,nie znioslbym jej cierpienia...Jestem pod sciana,czuje sie nieszczesliwy,zagubiony...nie mam sensu zycia. Czuje ze popadam w depresje,z dnia na dzień jest coraz gorzej. Ciesze sie ze mogłem wyrzucić to wszystko.

Każdy z nas marzy o zbudowaniu głębokiego, spełnionego związku, który będzie oparty na miłości. W gabinecie terapeuci słyszą, jak bardzo miłość ludzi rozczarowuje. Ci sami pacjenci z czasem bardzo pesymistycznie podchodzą, co do szans na stworzenie satysfakcjonującego i długoterminowego związku partnerskiego. Psychologowie, którzy zajmują się problemami miłosnymi, na podstawie odpowiedzi szczęśliwych par, stworzyli cenną listę. „Nie ma dobrych mężczyzn / kobiet, którzy wiedzą, czego chcą”; „Nie znam nikogo, kto miałby świetny związek, a nie jestem skłonny zadowolić się przeciętnym”; „Może jestem jednym z tych ludzi, którzy nie są stworzeni do małżeństwa” – to głosy osób, które już na starcie mówią o tym, że szczęśliwe związki nie istnieją. Nie tylko nie wierzą, ale nie dają szansy sobie na zmienienie tego i Charlie Bloom są wieloletnią parą, organizują warsztaty, piszą książki, a także dzielą się swoją wiedzą na stronie Pewnego razu, postanowili przeprowadzić wywiady z ponad 50 parami, którzy deklarują, że są szczęśliwi ze sobą. Bloom'owie chcieli wysłuchać ich opinii na temat tego, jak udało im się stworzyć głęboko satysfakcjonujące relacje, często w obliczu wielkich przeciwności losu, w tym kryzysów zdrowotnych, niepowodzeń finansowych, depresji, utraty bliskich, post- zespół stresu pourazowego i różne formy dysfunkcji rodziny w odpowiedzi na pytanie o to, jak udało im się spełnić swoje marzenie, najczęściej odpowiadali. To, co między nami jest najważniejsze w życiu, czyli świadomość wartości budowanego związku. Zobowiązanie do poświęcenia czasu, energii i opieki, których partnerstwo potrzebuje do rozwoju. Zaufanie do tego, co się robi. Ufaj, że to, co inwestuje się w dobro partnera, ostatecznie poprawia jakość ich życia. Uczenie się przez całe życie . Chęć uczenia się i korzystania z lekcji oferowanych przez doświadczenie życiowe. Poczucie własnego celu życiowego, które jest odrębne, ale wspierane przez wspólne zaangażowanie w związek. Odpowiedzialność. Uznanie, że każdy partner odgrywa ważną rolę w związku i że mamy moc wpływania na to, dokąd on zmierza. Życie bez winy. Zamiast szukać w partnerze winy, skupiamy się na pytaniach typu: „Co mogę zrobić, aby pomóc nam poprawić sytuację?”. Nauka zarządzania różnicami w związku. Chęć szukania pomocy z zewnątrz w razie potrzeby. Nadanie relacji wysokiego priorytetu. Poznanie swoich słabych punktów. Zaangażowanie. Zwracanie pełnej uwagi na interakcje bez przerywania, oceniania, poprawiania lub doradzania, chyba że jedno z nas zostanie o to poproszony. Wzajemne dbanie o siebie i wyrażanie tego. Widząc nawzajem to, co dla siebie robimy, dziękujemy za to ciepłym spojrzeniem, słowem, gestem. Równość. Prawdziwe związki są niehierarchiczne, oparte na równym podziale władzy. Hojność. Odnosi się to do hojności ducha, w którym troska wykracza poza własne potrzeby i pragnienia. Samoopieka, czyli zobowiązanie do inwestowania czasu i energii w związek bez zaniedbywania własnych potrzeb. Humor, optymizm, zabawa. Znajdowanie czasu na zabawę i przyjemności. Wdzięczność. Kultywowanie i ucieleśnienie postawy wdzięczności może być najważniejszym elementem na liście. Ten zestaw wskazówek jest dla każdego, kto poważnie podchodzi do wyzwań związanych z zaangażowanym partnerstwem. Zastanów się, który z tych czynników już wystarczająco rozwinąłeś, i które mógłbyś jeszcze włączyć do swoich relacje nie powstają z dnia na dzień. Jest to proces ciągły, ale kiedy od początku przyjmiesz, że związki jest dobrowolnym zobowiązaniem miłości, z czasem, staje się to łatwiejsze i zaczyna być bardziej Psychology Today

Czy miłość może przetrwać, jeśli partnerów dzielą setki kilometrów? Jak ocalić związek na odległość, który siłą rzeczy zdominowany jest przez niepewność, tęsknotę i uczucie osamotnienia? To bardzo trudne - udaje się, gdy rozdzielenie partnerów jest tylko czasowe. Utrzymanie związku na odległość to poważne wyzwanie, które warto podjąć, jeśli bardzo zależy ci na drugiej osobie. Spis treściZłote zasady, jak utrzymać związek na odległośćZwiązek na odległość - Anna: Wyjechałam, by zarobić na rodzinęZwiązek na odległość - Kasia: Mąż w innym mieście robi karieręZwiązek na odległość - Marta: Znamy się głównie przez internet Na co dzień nie zdajemy sobie sprawy, jaki to komfort dla psychiki móc w każdej chwili przytulić się do ukochanej osoby, porozmawiać o codziennych utrapieniach, pijąc razem herbatę lub jedząc śniadanie po wspólnie spędzonej nocy. Niestety, w pogoni za pracą lub karierą coraz więcej ludzi decyduje się na rozłąkę. Coraz częstsze są też sytuacje, gdy partnerzy poznali się np. przez internet, mieszkają w innych miastach i spotykają się raz w miesiącu. Zwykle wtedy darzą uczuciem swoje wyobrażenie o tej drugiej osobie, bo tak naprawdę niewiele o niej wiedzą. Na dłuższą metę żadnej parze nie służy związek na odległość, bo jest w sprzeczności z naturalną potrzebą przebywania z kimś, kogo się kocha. Jednak kilometry nie muszą nas dzielić, świat stał się przecież globalną wioską i istnieje wiele możliwości codziennego komunikowania się. Można więc podtrzymać łączące nas więzi, potrzeba tylko dodatkowego zaangażowania. Złote zasady, jak utrzymać związek na odległość Decyzję o wyjeździe należy podjąć wspólnie, razem ustalić plan działania, zasady, na jakich ma funkcjonować związek i sposób komunikacji. Warto dać partnerowi coś, co będzie mu o nas przypominać. Trzeba kontaktować się ze sobą jak najczęściej: rozmowy telefoniczne, Skype, portale społecznościowe (wyznaczyć stałe dni i godziny, przyda się też kamera internetowa), SMS-y, listy. Opowiadajmy o tym, co się dzieje, ale ciepło, wesoło, bez wyrzutów, przywołujmy wspomnienia, mówmy o marzeniach i o tym, jak bardzo kochamy, unikajmy scen zazdrości, okazujmy zaufanie. Warto umówić się, że robimy coś identycznego, choć oddzielnie (czytamy tę samą książkę, artykuł, oglądamy film), potem o tym rozmawiamy. Odwiedzajmy się wzajemnie, a wtedy jak najwięcej rzeczy róbmy razem, celebrujmy wspólny czas. Nie zasypujmy partnera sprawami do załatwienia – związek na odległość narzuca przecież większą samodzielność w podejmowaniu decyzji. Podstawa to pozytywne myślenie, wynajdujmy plusy tej sytuacji (np. mam więcej czasu na swoje pasje), nie zamykajmy się w czterech ścianach, szukajmy towarzystwa, wspólnych przyjaciół. Poznaj historie trzech różnych związków, których bohaterowie z różnych powodów mieszkają na odległość. Każdą sytuację analizuje psycholog, który wyjaśnia mechanizmy działania i podpowiada co zrobić, żeby utrzymać związek. Związek na odległość - Anna: Wyjechałam, by zarobić na rodzinę Mieszkam w Londynie, już na stałe. Jestem pielęgniarką, mam dobrą pracę za przyzwoite pieniądze. Na początku było mi bardzo trudno, tęskniłam za rodziną. Monika i Marek to już nastolatki, ale przecież w tym wieku też potrzeba im matki. Martwiłam się, czy mąż i rodzice sobie poradzą. Wspólnie podjęliśmy decyzję o moim wyjeździe, bo to była jedyna szansa na poprawę finansów i możliwość podniesienia kwalifikacji. Myślałam, że za rok wrócę, a zdobyte doświadczenie zaowocuje podwyżką i awansem. Byłam pewna, że raz na 2 tygodnie przylecę do domu. W praktyce okazało się, że podróże do Polski są zbyt kosztowne, a w weekendy mam dyżury. Pozostał internet i telefon. Po roku wróciłam do kraju i wszystko było nie tak – ani podwyżki, ani awansu, a pieniądze szybko topniały. Gdy okazało się, że mogę wraz z rodziną przenieść się na stałe do Londynu, nie wahałam się ani minuty. Dzieci też się ucieszyły. Jedynym problemem okazał się mąż. Nie dał się przekonać, choć w Polsce nie ma stałej pracy. Mówił, że nie zna języka ani nikogo na miejscu i że się boi. Postawiłam wszystko na jedną kartę – albo jedziesz ze mną i z dziećmi, albo zostajesz sam. Nie spodziewałam się, że się uprze. Wyjechałam, a on się obraził. Źle się stało. Dzieciom potrzeba ojca i nie wystarczą im spotkania od święta. Mam wyrzuty sumienia. Czy popełniłam błąd, czy da się to naprawić? Nie chcę wracać do kraju, ale ciągle myślę o Piotrze. Czy czeka nas rozwód? Komentarz specjalisty: Annie na pewno nie było łatwo. Zmiana środowiska – kraju, kultury, języka, wyrzeczenia i rozłąka to koszty psychiczne, które musiała ponieść. Oczekiwała czegoś w zamian. Wydaje się, że nie znalazła wsparcia w mężu. Przed wyjazdem warto wspólnie ustalić, że on będzie ją regularnie odwiedzać, zobaczy, jak się tam żyje i oswoi się z nową sytuacją. Wtedy łatwiej o decyzję o przeprowadzce. Stawianie sprawy na ostrzu noża przez Annę nie pomogło Piotrowi, być może poczuł się przyparty do muru. Teraz trzeba zrobić wszystko, by nie doszło do rozwodu. Jeśli Annie zależy na mężu, warto, by się z nim porozumiała. Może w tym celu powinna przyjechać do Piotra. Polecam konsultację z udziałem mediatora. Związek na odległość - Kasia: Mąż w innym mieście robi karierę Gdy nadarzyła się okazja świetnej pracy, Marek wyjechał z naszego miasteczka do Warszawy. Kariera męża w wielkim mieście była kusząca także dla mnie. Ma służbowy samochód, poznaje wpływowych ludzi, a szef obiecał, że gdy pójdzie wyżej, to zabierze go ze sobą. Ciężko mi samej z dziećmi, bo wszystko zostało na mojej głowie. Pracuję do godz. 18, a tu jeszcze zakupy, gotowanie, pranie, wywiadówki. Marek przez cały tydzień nie dzwoni, bo ponoć pracuje od rana do nocy. Przyjeżdża w piątek wieczorem i zaczyna nadrabiać zaległości jako głowa rodziny. Rozstawia wszystkich po kątach, wymierza kary, a ja w tygodniu mam je egzekwować. Wieczorem się kłócimy, bo uważa, że każda zła ocena w szkole to moja wina, bo źle wychowuję dzieci. A ja naprawdę się staram. I tak po kolacji zamiast wytęsknionego sam na sam coraz częściej naciągam kołdrę na uszy. Marek bardzo się zmienił, odkąd wyjechał. Dawniej weekendy to było nasze rodzinne święto – dobry obiad, wspólne wyjście. Na początku czekaliśmy z dziećmi na te jego przyjazdy jak na nagrodę. Teraz jest inaczej. Oddychamy z ulgą, gdy nadchodzi czas pożegnania. Wiedziałam, że jak Marek wyjedzie, nie będzie mi łatwo, ale nie spodziewałam się, że przez tę rozłąkę zaczniemy się od siebie oddalać. Komentarz specjalisty: Nie da się nadrobić życia rodzinnego w kilka dni. Umyka bliskość, wsparcie i budowanie wspólnoty. Konieczna jest rozmowa i wspólne ustalenie planu dla rodziny. Katarzyna powinna się do niej przygotować. Dobrze, by w ten wieczór byli sami. W spokojnej atmosferze będzie w stanie powiedzieć o swoich obawach i oczekiwaniach wobec męża. Wiele łączy małżonków, warto więc celebrować chwile, gdy są razem. Krokiem w dobrą stronę jest również ustalenie nowego, przyjemnego „obowiązku” – zorganizowania przez każdego z rodziców zajęć dla całej rodziny, np. zimowej wyprawy na lodowisko, zwiedzania Warszawy pod wodzą taty. To umocni rodzinne więzy. Być może optymalnym wyjściem będzie przeprowadzka do męża? Związek na odległość - Marta: Znamy się głównie przez internet Mam 29 lat. Wszystkie koleżanki założyły rodziny. Szukałam szczęścia na portalu dla samotnych i znalazłam. Najpierw były maile, telefony, potem długie rozmowy przez Skype’a. Pamiętam, jak bałam się pierwszego spotkania. Wiedziałam, jak Tomek wygląda, bo kamerka internetowa pozwalała zobaczyć twarz, ale co z resztą? Czy mu się spodobam? Właśnie od tej pierwszej randki w realu zaczęła się nasza miłość. Trudna, bo dzieli nas 385 km. Oboje pracujemy i nie możemy sobie pozwolić na częste wyjazdy. I nie chodzi o pieniądze, bo Tomek dobrze zarabia, ale o czas. Mówił, że prowadzi jakieś interesy i musi trzymać rękę na pulsie. Unikał rozmów o pracy, ale wtedy nie zastanawiałam się nad tym. Mijały miesiące, uczucie się umacniało. Jednak rosło też osamotnienie i tęsknota. Dręczył mnie niepokój – czy nie poznał jakiejś dziewczyny? Na 35. urodziny Tomek zaprosił mnie na weekend do siebie, do Gdańska. Było cudownie. Pomyślałam, że mogłabym z nim zamieszkać. W banku, w którym pracuję, dowiedziałam się, że nie będzie problemu z przeniesieniem, bo w Gdańsku mamy filię. Jakież było moje zdziwienie, gdy na wieść o tym mój ukochany zdębiał! Niby się ucieszył, ale zaraz zaczął coś mówić o swojej firmie, że coś tam ma mi się nie spodobać. Pomyślałam, że albo mnie nie kocha, albo coś ukrywa. Postanowiłam to sprawdzić. Kilka dni potem wybrałam się do Gdańska. Od rana czekałam w taksówce po drugiej stronie ulicy. Wyszedł, wsiadł do samochodu i pojechał do centrum. Ja za nim. Zaparkował pod sex shopem i wszedł do środka. Mija kwadrans, drugi. Po godzinie postanowiłam sprawdzić. Nigdy nie byłam w takim miejscu! Za ladą stoi młody człowiek. Pytam o mężczyznę w skórzanej kurtce, który wszedł tu przed godziną. „Szefie, jakaś pani do pana” – on na to i zagląda na zaplecze... I wszystko stało się jasne – ten dobrze prosperujący interes to kilka sex shopów. Tomek już dawno chciał mnie ściągnąć do Gdańska, ale nie wiedział, jak mi powiedzieć, czym się zajmuje. W moim miasteczku sex shop to wciąż temat tabu. Nie wiem, co robić – mam dość czekania na maile, chcę budzić się przy nim co ranka. Komentarz specjalisty: Historia Marty i Tomka pokazuje, jak trudno dobrze poznać kogoś, gdy dzieli nas odległość. Można zbudować relację, ale trudniej o poważny związek oparty na zaufaniu. Partner, który na co dzień jest blisko, często nieświadomie opowiada nam o sobie, swoim życiu. Siedząc w pokoju obok, słyszymy, o czym rozmawia przez telefon, na mieście widujemy jego przyjaciół czy współpracowników. Wiele aspektów funkcjonowania staje się oczywistością, są nam dostępne od ręki. Teraz Marta ma problem, zaangażowała się bowiem, nie znając podstawowych informacji dotyczących Tomka. Na szczęście wyjaśniła się ważna kwestia, jaką jest zawód partnera. Warto, aby Marta potraktowała to jako szansę na poważną rozmowę, powiedziała szczerze o swoich oczekiwaniach i wysłuchała Tomka, tego, jak on widzi ich wspólną przyszłość. Wyjazdowe spotkania nie zastąpią przecież codzienności. Marta musi zdecydować, co jest dla niej priorytetem: opinia innych czy własne szczęście. Jeśli oboje bardzo chcą spróbować, można pomieszkać razem, np. w czasie urlopu. Decyzja o przeprowadzce powinna być przemyślana. miesięcznik "Zdrowie" Janina Granas-Olewińska | Konsultacja: dr Alicja Waszkiewicz, psycholog, specjalista ds. komunikacji z Uniwersytetu Warszawskiego

Jakiś czas temu poznałem historię pewnego faceta. Będąc służbowo w innym mieście spotkał kobietę. On już po przejściach, ona na zakręcie - od razu poczuli, że coś ich łączy. Mogli godzinami rozmawiać o wszystkim. Miał wrażenie, że jakieś zewnętrzne siły pchają ich ku sobie. Wszystko wydawało się w porządku. To było coś więcej, niż miłość od pierwszego wejrzenia. Nawet po wielu randkach, wspólnych weekendach i niezliczonych rozmowach na Skype, chemia nie mijała. Jeśli istnieje coś takiego, jak pokrewieństwo dusz, właśnie to czuli. Ona zaproponowała nawet, by zapoznali się ze swoimi rodzinami, na co on oczywiście się zgodził. Wszystko zaczęło się psuć, kiedy wróciła z dziewięciodniowego urlopu w SPA. Wróciła wypoczęta i piękna, ale wewnątrz wydawała się już zupełnie inną osobą. Nagle zaczęła trzymać go na dystans. Kiedy pytał, co się dzieje, odpowiadała: „nic”, ale jej brak zainteresowania nim i rozmowami z nim stawał się coraz wyraźniejszy. A potem, po kilku dniach po prostu z nim zerwała. Był w kompletnym szoku. Próbował ją przekonać, ale powiedziała mu, że potrzebuje więcej czasu, że tu nie chodzi o niego. Potem umówił się z nią na randkę, mając nadzieję, że rozpali iskrę w ich relacji na nowo. Niestety, ta randka wcale nie przypominała pierwszej. Nie było przytulania czy pocałunków, nie wyszli poza formalne rozmowy. Po kolacji odprowadził ją do domu – wtedy ostatni raz widział jej twarz. Po dziesięciu minutach dostał sms, w którym pisała, że nie chce go już więcej widzieć ani się z nim kontaktować. Natychmiast zablokowała go na wszystkich portalach społecznościowych. Był załamany, przerażony i zrozpaczony. Jak można się tak szybko odkochać? „Co zrobiłem nie tak?” zapytał. Wyznał, że to rozstanie kompletnie go rozbiło, co zauważyli nawet jego szef i koledzy. Teraz, po dwóch miesiącach, wciąż czuje się zraniony. Nie potrafi pójść dalej. Nie potrafi zmusić się do umówienia z inną kobietą. Rzeczywiście, gdy ktoś złamie ci serce, trudno się podnieść. Zerwanie w taki sposób, praktycznie bez słowa wyjaśnienia, jest okrutne. Brakujące elementy układanki sprawiają, że wszystko staje w zawieszeniu, co utrudnia pogodzenie się ze stratą i pójście dalej. Ta historia sprawiła, że zacząłem zastanawiać nad tym, co sprawia, że w ogóle się odkochujemy? Co tak naprawdę odmienia nasze serca? Jakie są prawdziwe powody rozstań? I co to znaczy, gdy ktoś mówi: „Nie chodzi o ciebie, tylko o mnie”? Cóż, z mojego doświadczenia i doświadczeń innych, oto, co tak naprawdę mogło się tu stać: Ona chce zakończenia związku - jest gotowa do tego, by żyć dalej bez ciebie Jakiś czas temu wasze drogi się skrzyżowały i zakochaliście się w sobie. Dobrze się bawiliście, wspólnie podróżowaliście, przygotowywaliście sobie posiłki, pisaliście kartki. Żyliście, kochaliście się, śmialiście. Teraz jednak wasze drogi się rozchodzą. Poruszacie się w innych kierunkach, zmierzając w inne miejsca. Któreś z was mogło to dostrzec, a może nawet oboje wiecie, że nie ma już dla was przyszłości. Nieuchronnie nadchodzi zakończenie związku. Życie się zmienia. Ludzie się zmieniają. Tak to wszystko działa. Czasem to naprawdę beznadziejne. *** Anna: Zerwałam z moim facetem, kiedy otrzymałam ofertę pracy za granicą (cóż, tak, to ja byłam tą złą). Byliśmy ze sobą dopiero parę miesięcy i ciągle jeszcze w fazie miesiąca miodowego. Wiedziałam jednak, że związek na odległość w naszym przypadku nie zadziała. Wchodziłam w nową fazę życia. Miałam zacząć nowe życie w innym kraju, poznać nowych ludzi, rozwijać się zawodowo. W tym momencie on nie był gotów pojechać ze mną, a ja nie byłam gotowa rezygnować dla niego z takiej szansy. Może i byłam samolubna, ale nie wstydzę się do tego przyznać. Kochałam go, ale czasem w życiu miłość to nie wszystko. Bywa nawet tylko obciążeniem. Uwolniłam więc nas oboje. Przepłakałam wiele nocy po tym, jak widzieliśmy się po raz ostatni. Leżałam w łóżku i zadawałam sobie pytanie, dlaczego tak bardzo trudno jest kogoś zostawić, nawet jeśli wiemy, że ta decyzja była słuszna. Kocha innego I to wcale nie znaczy, że już cię nie kocha albo całkiem o tobie zapomniała. Nadal cię kocha, ale ma też inne pragnienia. Cóż, jeśli kocha innego i jest z nim znacznie szczęśliwsza, pozwól na to. Nie próbuj jej odzyskać. Może przemawia przeze mnie duma, ale trudno mi sobie wyobrazić, jak błaganie jej, by wróciła, ma poprawić sytuację. W najlepszym wypadku odzyskasz osobę nieszczególnie zaangażowaną, tylko po to, by mieć do niej żal, że chciała odejść Co się stało, to się nie odstanie. Idź dalej. I koniecznie przeczytaj ten artykuł: Nie (a może tak?) chcę, żebyś odeszła Nie chodzi o „bycie lepszym”. Chodzi o to, by szanować i kochać samego siebie i wiedzieć, że zasługuje się na coś lepszego. Nie angażuj się w bezsensowną grę w oczekiwanie. Oczywiście, nie każda taka sytuacja kończy się definitywnym rozstaniem. Czasem ludzie zakochują się w sobie na nowo, kiedy orientują się, że ktoś inny nie daje im takiej satysfakcji, jak ich wcześniejszy partner. Bo wszyscy czasem popełniamy błędy. Ona cię nie chce, bo od początku cię nie kochała Weszła w ten związek, bo to ty do niego dążyłeś, zacieśniając relację. Sam pomysł nie był dla niej specjalnie odrzucający i postanowiła sprawdzić, jak to będzie być z tobą. Czy chciała tego związku tak samo jak ty, w tamtym konkretnym momencie? Cóż, prawda jest taka, że sama tego nie wie. Jakoś samo wyszło. Niektórzy chcą się po prostu dobrze bawić, nie szukają poważnych zobowiązań. To jednak wcale nie oznacza, że nie potrafią się w związku odnaleźć lub że są kiepskimi towarzyszami. Ich beztroska może tak naprawdę dodawać relacji pikanterii. Ale nie, ona wcale cię nie kocha. Lubi być w związku, lubi czuć się kochana, lubi, gdy ktoś się nią opiekuje. Jednak nie utrzymasz jej przy sobie, bo ona cię nie chce. Kiedy pojawi się jakaś ciekawsza oferta, po prostu się ewakuuje. Ona przestała cię kochać - już tego nie czuje Miłość jest uczuciem i, tak jak inne uczucia, może zanikać. Czasem dzieje się to w dłuższym czasie, czasem wystarcza kilka dni. Lubimy nowe doświadczenia. Tak działają nasze mózgi. Zwierzęce, seksualne instynkty każą nam ciągle poszukiwać nowych, lepszych partnerów. Dlatego nudzimy się, mając ciągle do czynienia z tym samym. Niektóre pary rozstają się, bo już nie pociągają się seksualnie. Nie ma ognia. Inni zostają razem, ale pozwalają, by ich życie seksualne ograniczało się do pornosów ukradkiem oglądanych, gdy ona już śpi. Albo zaczynają romans na boku. Dlatego tak ważne jest, by w związku mieć wspólne przeżycia i wspomnienia. Gdy czujesz, że ogień gaśnie, pojedźcie sami na weekend. Wypróbujcie coś nowego w sypialni. Podkręćcie to trochę. Wasz związek jest toksyczny W związek wkradły się negatywne emocje i myśli. Niewiele jego elementów podnosi ją na duchu. Macie dobre wspomnienia, ale należą one do przeszłości. Teraz okazujecie sobie wyłącznie pogardę, jesteście rozczarowani. Brak zaufania i zazdrość przyćmiewają całą miłość między wami. Może wydarzyło się coś trudnego. Chcielibyście o tym zapomnieć, ale po prostu nie możecie. Może chodzić o zdradę, niechcianą ciążę, uzależnienie, różnice poglądów, inne pragnienia… Coraz częściej się kłócicie. Rozdmuchujecie problemy. Oboje zdajecie sobie z tego sprawę, ale żadne z was nie jest gotowe na kompromis. Macie na swoim punkcie obsesję, ale jest ona już toksyczna. W życiu często sprawy nie układają się tak, jak byśmy tego chcieli. Może to test dla waszej wzajemnej miłości, a może granica, której już wspólnie nie przekroczycie. Pomyślisz, że opisane sytuacje spotykają zazwyczaj ludzi w świeżych związkach. Uważam jednak, że wiele z nich można przełożyć na relację długotrwałą. Różnica polega tylko na formie rozstania - w krótkotrwałej relacji partnerzy odchodzą od siebie fizycznie - po prostu przestają się widywać, spotykać, wyprowadzają się od siebie itd. W długotrwałym związku zaś bywa, że przez lata żyjecie razem, podczas gdy w jej sercu próżno już szukać tamtej miłości, a ona sama emocjonalnie odeszła od ciebie już dawno temu... Bartek Kulesza Wejdź na FORUM! ❯

REKLAMA Koniecznie zobacz NAJLEPSZE szkolenie z Facebooka na rynku Link do kursu: szkolenie Facebook Ads Idealny związek to stan który można stworzyć. Idealny związek partnerski w obecnych czasach wydaje się czymś co trzeba gonić, a tak na prawdę wystarczy trochę pracy. Jak zachowujesz się w stosunku do swojego partnera? Jakie standardy trzymasz w związku? Czy wiesz, jak być odpowiednim partnerem w związku? A może nawet być w dobrym związku? Jeśli chcesz stworzyć niezwykły związek ze swoim partnerem, musisz zacząć od siebie. Pamiętaj, że związek nie jest miejscem, do którego idziesz, aby coś dostać, jest to miejsce, do którego musisz się udać – aby dać coś od siebie, dać swoją energię, dać swoją miłość i oddać swoje serce. Ponieważ piękno polega na tym, że kiedy dajesz tak dużo, dostajesz więcej w zamian. Tworzysz radość, pasję, zaufanie, spełnienie i intymność, która przekracza każdą przeszkodę i każde wyzwanie, które pojawia się na Twojej drodze. Jeśli chcesz naprawdę stać się lepszym partnerem w Twoim związku, to zacznij wprowadzać w życie zasady których zaraz się nauczysz. Bo idealny związek nie pojawia się niczym w bajce, ale tworzysz go stopniowo. Na początku dostaniesz 10 przykazań, a później 24 zasady. Zaczynając od przykazań: PRAWDZIWA MIŁOŚĆ. BEZWARUNKOWA MIŁOŚĆ I WSPÓŁCZUCIE- idealny związekZawartość strony1 PRAWDZIWA MIŁOŚĆ. BEZWARUNKOWA MIŁOŚĆ I WSPÓŁCZUCIE- idealny związek2 ODDANIE3 POZNANIE4 MÓWIENIE SOBIE PRAWDY5 PRZEBACZANIE I WOLNOŚĆ6 PASJA I POZYTYWNE EMOCJE7 OBECNOŚĆ I OTWARTOŚĆ8 WYTRWAŁOŚĆ9 DOCENIAJ10 WDZIĘCZNOŚĆ I DAWANIE11 Idealny związek – GOTOWY WZMOCNIĆ SWOJE RELACJE i STWORZYĆ IDEALNY ZWIĄZEK? Stwórz relacje swoich marzeń dzięki specjalnej sesji coachingowej12 Jak stworzyć idealny związek partnerski i się kochać nawzajem jak stworzyć idealny związek? Zawsze umieszczaj swojego partnera na pierwszym miejscu: nie chodzi o Ciebie! Chodzi o to, co dajesz i jak dbasz o ukochaną osobę. ODDANIE Miłość bez względu na wszystko i zobowiązanie się. Zawsze pamiętajcie o sile bezwarunkowej miłości i uwielbienia. POZNANIE Kluczem jest poznanie duszy partnera, zrozumienie ich potrzeby i co zrobić, aby zaspokoić te potrzeby. To jak być dobrym partnerem w związku, bez względu na to, co stanie Ci na drodze. MÓWIENIE SOBIE PRAWDY Bądź świadomy i zaangażuj się w szczerą rozmowę. Twój stan, język ciała, słowa i działania mają bezpośredni i potencjalnie trwały wpływ na związek. PRZEBACZANIE I WOLNOŚĆ Moc przebaczania i zapominania. Stwórz bezpieczną przestrzeń dla swojego partnera, aby wiedzieli, że gdy popełnią błąd to mogą się do niego uczciwie przyznać bo czują się bezpiecznie. PASJA I POZYTYWNE EMOCJE Zastanawiasz się, jak być w dobrym związku? Rozwijaj swoją pasję. Użyj zadziornych, zalotnych i żartobliwych sposobów, aby wprawić partnera w dobry nastrój. Otwórz swoje serce i nic nie wstrzymuj. Daj z siebie wszystko i spraw aby czuł się dobrze. OBECNOŚĆ I OTWARTOŚĆ Wiedz, że w związku występują dwie energie. Energia żeńska i męska. Przeciwność sprawia, że czujemy się żywi. Poczuj siłę, miłość i blask, które wywołuje związek z prawdziwym uzupełnianiem ról kobiety i mężczyzny. WYTRWAŁOŚĆWcześniej czy później nastaną trudne czasy i nadejdzie kryzys. To jest nieuniknione. Ale będąc w stanie wyjść z tych gorszych chwil i znaleźć szczęśliwe, zdrowe postanowienie, wzmocnisz swój związek i znajdziesz jeszcze większy poziom intymności. DOCENIAJ Pamiętaj, że dobre relacje i idealny związek wiążą się również z Twoją kontrolą emocji i znaczeniem, jakie im nadajesz. Wszystko jest darem, może po prostu go nie widać. Ale jeśli możesz pracować ze swoim partnerem, aby zobaczyć piękno nawet w drobnych gestach i chwilach, możesz stworzyć głębszą więź, która jeszcze bardziej zbliży was do siebie. WDZIĘCZNOŚĆ I DAWANIEWdzięczność i dawanie to potężne czynniki, które mogą umocnić wasz związek nawet gdy sytuacja nie wygląda zbyt dobrze. Chodzi o wspólną pracę nad osiągnięciem czegoś większego. To, na podstawie tego, jak być w dobrych relacjach, prawdziwego zaangażowania w pokazanie się partnerowi, nawet gdy jest to niewygodne. Idealny związek – zasady Aby tworzyć, dbać i podtrzymywać dobre relacje (unikając rozstania) w idealnym związku pamiętaj: 1. Bądź sobą – nie używaj maski w związku. 2. Podstawą bycia szczęśliwym w związku jest umiejętność bycia szczęśliwym samym ze sobą. 3. Ten, kto szanuje siebie – potrafi szanować partnera. 4. Ten, kto kocha siebie – potrafi kochać partnera. 5. Seks nie jest miłością. 6. Szczęście jest możliwe tylko w połączeniu z miłością. 7. Miłość nie gwarantuje szczęścia. 8. Miłość stwarza nowe problemy. 9. W idealnym związku można powiedzieć partnerowi wszystko. 10. Słowo jest najważniejsze. Dawaj go jedynie, gdy masz przekonanie, że dotrzymasz. 11. Nie oczekiwać od partnera, że się zmieni i będzie innym człowiekiem niż wcześniej. 12. Każdy zmienia się sam dla siebie. 13. Każdy sam powinien chcieć się zmieniać sam dla siebie. 14. Nie poświęcaj się partnerowi ciągle, bo tego nie będzie doceniał, a oczekiwał wciąż więcej. 15. Bez znaczenia jest, kto ma rację, ale to, co jest korzystne dla obojga. 16. Rozmowa nie rozwiązuje problemów. 17. Rozmawiaj o swoich lękach, ale walcz z nimi samodzielnie. 18. Uszanuj wolność drugiej osoby. 19. Pytaj, a nie komentuj. 20. Komentuj tylko wtedy, gdy partner Cię o to poprosi. 21. Dawaj to, czego potrzebuje partner, a nie to, co chcesz dostać. 22. Kochać to patrzeć razem w tym samym kierunku. 23. Własne problemy rozwiązujemy sami, a wspólne – razem. 24. Kompromis ma być wygraną dla obojga. Efektywna komunikacja jest podstawą idealnego związku. Przestrzegajcie powyższych zaleceń i szanujcie się wzajemnie. GOTOWY WZMOCNIĆ SWOJE RELACJE i STWORZYĆ IDEALNY ZWIĄZEK? Stwórz relacje swoich marzeń dzięki specjalnej sesji coachingowej ROZPOCZNIJ I ZAMÓW: +48 790-768-482 info@ PS. Życzę Ci aby Twój związek był idealny, miej otwarty umysł i stosuj zasady o których była tu mowa. Idealny związek jest na wyciągniecie ręki. Jak stworzyć idealny związek partnerski i się kochać nawzajem Udany związek to stan który możesz osiągnąć ze swoim partnerem, pamiętaj tylko że wymagana jest praca po obu stronach. Warning: Trying to access array offset on value of type null in /home/rafalszr/domains/ on line 286 Rafał Szrajnert Rafał Szrajnert to doktorant (PhD) specjalizujący się w zarządzaniu i marketingu. Ukończył studia magisterskie na wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, a także studia podyplomowe. Jest przedsiębiorcą z ogromnymi sukcesami, Oprócz własnej działalności prowadzi doradztwo biznesowe, coaching i szkolenia, szeroko znane w Polsce. Profil działalności to: -doradztwo marketingowe -konsulting marketingowy -szkolenia, kursy -doradztwo biznesowe (psychologia, coaching) -marketing (seo, reklamy CPA, PPC)

Każdy długodystansowy związek ma swoje lepsze i gorsze momenty. Wspólne życie, doświadczenia i czas mogą wzmacniać lub wypalać związek do zgliszczy. Najwięcej zależy od czterech niszczycielskich zachowań, na które powołuje się ekspert. Co świadczy o tym, że ten związek nie przetrwa? Czterej jeźdźcy Apokalipsy John Gottman, psycholog specjalizujący się w terapii małżeństw i założyciel Gottman Institute, stworzył listę destrukcyjnych zachowań w relacjach o nazwie: Czterej jeźdźcy Apokalipsy. W wielu związkach sygnały, że zmierzamy w bardzo złym kierunku, pojawiają się o wiele wcześniej, niż mogłoby się wydawać. Gdy do gry wchodzą czterej jeźdźcy apokalipsy, relacja jest poważnie zagrożona. 1. Pogarda Tam, gdzie kończy się miłość, wkrada się pogarda i łokciami rozpycha się bez oglądania na przeszłość. Zaczyna się zazwyczaj niewinnie, kolejny drobiazg zaczyna irytować, kolejna sprzeczka kończy się zamieceniem brudów pod dywan. Pojawia się pogarda. Wyjątkowo krzywdzący rodzaj gniewu. Pogarda jest przeciwieństwem miłości. I chociaż pogardliwe zachowania mogą czasami przeciekać nawet związkach pełnych miłości, pogarda jako wzorzec niszczy miłość. Pogarda ze strony jednego partnera często zostaje odwzajemniona. Więc jeśli czujesz, że twój partner cię nie kocha, zastanów się, w jakim stopniu ty też możesz go nie kochać. 2. Krytyka Nawet jeśli krytyka jest rozsądna i konstruktywna, Gottman sugeruje, że dana osoba potrzebuje aż 20 pozytywnych informacji zwrotnych, aby móc zaakceptować jedną negatywną część. Kiedy krytyka jest złośliwa lub raniąca, zawiera w sobie wyzywanie lub podważa to, co robi ukochana osoba, żadna ilość pochwał nie może jej zrekompensować. Zamiast nieustannie krytykować, postaraj się zidentyfikować dobre rzeczy, które robi twój partner, rzeczy, które w nim kochasz, i rzeczy, z których jesteś dumny. Zobaczysz, jak bardzo zmieni się twój związek. Dalsza część artykułu znajduje się pod materiałem wideo 3. Postawa obronna To jeden z najczęstszych mechanizmów obronnych, jakie stosujemy. Gdy przestaje się układać, a konflikty pozostają nierozwiązane, zaczynamy budować wysokie i grube mury ochronne. Defensywność niszczy zdolność rozwiązywania problemów w związkach. Jeśli twój partner ma problem, to jest prawdziwy problem — bez względu na to, jak się z tym czujesz i jak ty go oceniasz. Partnerzy stosujący ten mechanizm systematycznie lekceważą potrzeby i uczucia swoich partnerów. Niektóre oznaki, że konsekwentnie bronisz się w związku: Myślisz, że twój partner jest nadmiernie wrażliwy lub przesadnie reaguje. Myślisz, że robienie dobrych rzeczy dla swojego partnera powinno oznaczać, że nie musisz wprowadzać zmian. Większość czasu spędzasz na mówieniu partnerowi, dlaczego się myli. Rzadko przepraszasz. Myślisz, że większość problemów w twoim związku to wina twojego partnera. To, co charakteryzuje postawy obronne w związku, to ciągle powracające wzajemne pretensje, gdy tylko coś pójdzie nie tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Wzajemne obwinianie i szukania czarownicy do spalenia na stosie, uniemożliwiają rozwiązanie nawet błahych sprzeczek. 4. Obojętność Kiedy nie ma już nawet kłótni, a do związku wkrada się obojętność, nie ma już nic. Nie chce ci się już nawet kłócić. Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się milczeć lub stosować ciche dni? A może wasze kłótni kończą się tym, że jedno z was wychodzi? Nie chcesz rozmawiać o problemie? Jeśli tak, to nie dość, że wymurowałeś już solidną barierę, nie zależy ci na rozwiązaniu konfliktu. Jeśli czujesz, że do waszej relacji wkrada się ten nieproszony gość, nie zwlekaj, ratuj to, co jeszcze zostało. Obojętność to najgorsza emocja, jaką można zaprosić do swojego serca. Większość z nas żyje w przekonaniu, że miłość umiera wśród kłótni i krzyków, prawda jest jednak taka, że miłość umiera po cichu, latami. A kiedy już widzimy wyraźnie, co dzieje się tuż pod nosem, często nie zostaje już nic wartego uratowania. Źródło:

Dołączył: 2021-02-09 Miasto: Wrocław Liczba postów: 585 22 kwietnia 2022, 23:13 Moi znajomi znaleźli się w niezbyt przyjemnej sytuacji i chciałabym zapytać, jak wy byście się w takiej sytuacji zachowały (imiona zmyślone): Marcin od kilku lat jest w związku małżeńskim z Anią. W trakcie małżeństwa Marcin zakochał się jednak z wzajemnoscią w koleżance z pracy, Kasi. Mieli krótki romans, jednak dręczony wyrzutami sumienia Marcin przyznał się żonie i postanowił się wyprowadzić. Żona oczywiście bardzo to przeżyła, ale mu wybaczyła i błagała go, żeby do niej wrócił. Dał się namówić, wrócił i obiecał wierność. Działo się to ok 2 lata temu. Jednak Marcin już nie kocha żony, ale nie potrafi być z nią szczery. Kocha Kasie, ale nie chce ranić Ani, więc się z nią nie spotyka. Kasia prawdopodobnie dalej kocha Marcina, ale szanuje ich małżeństwo. Cała trójka ma ok 35 lat. Nie mają dzieci, choć by chcieli. Co byście zrobiły na miejscu Ani? Trwały w związku bez uczucia, starały się o dziecko, żeby chociaż od nich poczuć miłość? Czy pozwolilybyscie odejść mężowi mając świadomość, że możecie już nie zdążyć kogoś poznać i mieć z nim dzieci albo w ogóle stworzyć z kimś trwały, szczęśliwy związek? Dodam tylko, że wszystkie te osoby są raczej niezależne finansowo. Dołączył: 2007-02-06 Miasto: Liczba postów: 10557 23 kwietnia 2022, 08:25 Berchen napisał(a):Tonya napisał(a):araksol napisał(a):Tonya napisał(a):araksol napisał(a):Jeśli mąż by mnie nie kochał i ja bym nie kochała to będąc w sytuacji Ani z pewnością bym odeszła. Jest jeszcze młoda. Po co to ciągnąć? Jeszcze może być szczęśliwa i kochać z wzajemnością... No właśnie Ania raczej kocha męża... Jak można kochać kogoś kto nie kocha? Dla mnie to dziwne... Sytuacje znam z punktu widzenia Marcina, on twierdzi że żona go kocha i robi wszystko, żeby rozbudzić w nim miłość na nowo. Ciężko powiedzieć ile w tym miłości a ile strachu, że go straci i zostanie sama. najwyrazniej jemu na niej tez zalezy skoro nie zdecydowal sie odejsc, wiec co tu rozmyslac. Hmmm tak zależy że wdał się w romans z inną. Nie wiesz jak to się odbywa, facet nie chce rozwodu bo np boi się czyjejś opinii w środowisku np kogoś z rodziny, albo czuje strach przed zakończeniem tego co zna i rozpoczęciem nowego życia. Żeby jeszcze nie było tak, że czujność żony została uspiona a za chwilę romans się odnowi. Fajnie mieć dom do którego można zawsze wrócić, zonę która kocha i zawsze przygarnie i fajnie mieć przygody, najlepiej co jakiś czas inne. Żeby jeszcze nie znalazła się zamiast Kasi jakaś Basia, a potem Zosia. wiem doskonale ze tak jest - tylko ze roztrzasanie czyjejs historii po prostu nie ma sensu. Jesli jemu zalezaloby na kochance - kochalby ja naprawde to jestem pewna ze zdecydowalby sie na odejscie od zony, skoro nie maja dzieci, jesli trzyma sie jej ze wzgledu na jakies sprawy majatkowe to tez jego decyzja i najwyrazniej kochanka nei jest tego warta by dla niej z czegos rezygnowac. Dla mnie to tak czy inaczej tak jak piszesz kombinator- miec najlepiej obie - to napisalam juz na poczatku tematu ze jestem pewna ze ciagnalby na obie strony gdyby obie sie godzily. Nie napisalam ze on zone kocha tylko ze mu na niej zalezy - z jakichs tam wzgledow, moze z wygody. .nonszalancja. Dołączył: 2021-06-11 Liczba postów: 1163 23 kwietnia 2022, 08:29 Berchen napisał(a):.nonszalancja. napisał(a):Berchen napisał(a):Tonya napisał(a):araksol napisał(a):Tonya napisał(a):araksol napisał(a):Jeśli mąż by mnie nie kochał i ja bym nie kochała to będąc w sytuacji Ani z pewnością bym odeszła. Jest jeszcze młoda. Po co to ciągnąć? Jeszcze może być szczęśliwa i kochać z wzajemnością... No właśnie Ania raczej kocha męża... Jak można kochać kogoś kto nie kocha? Dla mnie to dziwne... Sytuacje znam z punktu widzenia Marcina, on twierdzi że żona go kocha i robi wszystko, żeby rozbudzić w nim miłość na nowo. Ciężko powiedzieć ile w tym miłości a ile strachu, że go straci i zostanie sama. najwyrazniej jemu na niej tez zalezy skoro nie zdecydowal sie odejsc, wiec co tu rozmyslac. Hmmm tak zależy że wdał się w romans z inną. Nie wiesz jak to się odbywa, facet nie chce rozwodu bo np boi się czyjejś opinii w środowisku np kogoś z rodziny, albo czuje strach przed zakończeniem tego co zna i rozpoczęciem nowego życia. Żeby jeszcze nie było tak, że czujność żony została uspiona a za chwilę romans się odnowi. Fajnie mieć dom do którego można zawsze wrócić, zonę która kocha i zawsze przygarnie i fajnie mieć przygody, najlepiej co jakiś czas inne. Żeby jeszcze nie znalazła się zamiast Kasi jakaś Basia, a potem Zosia. wiem doskonale ze tak jest - tylko ze roztrzasanie czyjejs historii po prostu nie ma sensu. Jesli jemu zalezaloby na kochance - kochalby ja naprawde to jestem pewna ze zdecydowalby sie na odejscie od zony, skoro nie maja dzieci, jesli trzyma sie jej ze wzgledu na jakies sprawy majatkowe to tez jego decyzja i najwyrazniej kochanka nei jest tego warta by dla niej z czegos rezygnowac. Dla mnie to tak czy inaczej tak jak piszesz kombinator- miec najlepiej obie - to napisalam juz na poczatku tematu ze jestem pewna ze ciagnalby na obie strony gdyby obie sie godzily. Nie napisalam ze on zone kocha tylko ze mu na niej zalezy - z jakichs tam wzgledow, moze z wygody. to już co innego, dla mnie wcześniej to trochę zabrzmiało tak jakby była jeszcze jakaś nadzieja dla ani na uratowanie tej miłości Dołączył: 2014-04-23 Miasto: Kraków Liczba postów: 20722 23 kwietnia 2022, 09:02 Dla mnie sprawa jest oczywista. Rozwiodłabym się, od razu jak mąż by mi powiedział że ma romans. Dla mnie takie błaganie, żeby został i trwanie w takim związku jest skrajnie upokarzające, więc innej opcji nie widzę. A decydowanie się na dziecko w takiej sytuacji to już skrajny egoizm i bezmyślność. Jeżeli serio komuś taki pomysł chodzi po głowie, to się moim zdaniem kwalifikuje na jakąś terapię i powinien naprostować własną psychikę, zanim zostanie rodzicem i zryje ją dziecku tworząc mu dom gdzie na porządku dziennym jest upokarzanie siebie samej i brak miłości. Dołączył: 2007-02-06 Miasto: Liczba postów: 10557 23 kwietnia 2022, 09:09 .nonszalancja. napisał(a):Berchen napisał(a):.nonszalancja. napisał(a):Berchen napisał(a):Tonya napisał(a):araksol napisał(a):Tonya napisał(a):araksol napisał(a):Jeśli mąż by mnie nie kochał i ja bym nie kochała to będąc w sytuacji Ani z pewnością bym odeszła. Jest jeszcze młoda. Po co to ciągnąć? Jeszcze może być szczęśliwa i kochać z wzajemnością... No właśnie Ania raczej kocha męża... Jak można kochać kogoś kto nie kocha? Dla mnie to dziwne... Sytuacje znam z punktu widzenia Marcina, on twierdzi że żona go kocha i robi wszystko, żeby rozbudzić w nim miłość na nowo. Ciężko powiedzieć ile w tym miłości a ile strachu, że go straci i zostanie sama. najwyrazniej jemu na niej tez zalezy skoro nie zdecydowal sie odejsc, wiec co tu rozmyslac. Hmmm tak zależy że wdał się w romans z inną. Nie wiesz jak to się odbywa, facet nie chce rozwodu bo np boi się czyjejś opinii w środowisku np kogoś z rodziny, albo czuje strach przed zakończeniem tego co zna i rozpoczęciem nowego życia. Żeby jeszcze nie było tak, że czujność żony została uspiona a za chwilę romans się odnowi. Fajnie mieć dom do którego można zawsze wrócić, zonę która kocha i zawsze przygarnie i fajnie mieć przygody, najlepiej co jakiś czas inne. Żeby jeszcze nie znalazła się zamiast Kasi jakaś Basia, a potem Zosia. wiem doskonale ze tak jest - tylko ze roztrzasanie czyjejs historii po prostu nie ma sensu. Jesli jemu zalezaloby na kochance - kochalby ja naprawde to jestem pewna ze zdecydowalby sie na odejscie od zony, skoro nie maja dzieci, jesli trzyma sie jej ze wzgledu na jakies sprawy majatkowe to tez jego decyzja i najwyrazniej kochanka nei jest tego warta by dla niej z czegos rezygnowac. Dla mnie to tak czy inaczej tak jak piszesz kombinator- miec najlepiej obie - to napisalam juz na poczatku tematu ze jestem pewna ze ciagnalby na obie strony gdyby obie sie godzily. Nie napisalam ze on zone kocha tylko ze mu na niej zalezy - z jakichs tam wzgledow, moze z wygody. to już co innego, dla mnie wcześniej to trochę zabrzmiało tak jakby była jeszcze jakaś nadzieja dla ani na uratowanie tej miłości tak naiwna to nie jestem, Ania tez nie koniecznie z ogromnej milosci chce kogos kto jej nie chce, moze to byc urazona duma, strach przed samodzielnoscia- tak finansowa jak psychiczna, wstyd przed otoczeniem, sa kobiety i mezczyzni uwazajacy partnera za wlasnosc i utrata tej wlasnosci bardziej boli niz faktycznie ta osoba- mozna tu teorie mnozyc. Dlatego nei widze sensu osobom z poza tego malzenstwa analizowania zwiazku bo nikt nie wie co w kim siedzi. Jesli mialabym sie znalezc na pozycji Ani - wygonilabym w dniu gdybym sie dowiedziala o zdradzie, nie umialabym zaufac i tyle. Gdybym byla na miejscu Kasi - postawilabym juz na poczatku znajomosci warunki - albo jest z zona, albo rozejscie sie i wtedy nowy zwiazek, napewno nie czekalabym az ksiaze kiedys sie okresli, jakby wrocil do zony temat bylby zamkniety i czy on ja kocha czy nie mialabym gleboko.... Dołączył: 2017-08-17 Miasto: Białystok Liczba postów: 8122 23 kwietnia 2022, 09:54 odeszlabym póki nie ma dzieci. Jak zrobi się ciężko to dopiero mąż dostanie przyspieszenia Edytowany przez Despacitoo 23 kwietnia 2022, 09:55 Dołączył: 2021-02-09 Miasto: Wrocław Liczba postów: 585 23 kwietnia 2022, 10:00 Większość z Was pisze, że by odeszła, mi też się do wydaje jedynym wyjściem. Jednak znam jeszcze dwie inne dziewczyny, które tak boją się samotności, że wolą żyć w związku z facetem, którego nie kochają. Jedna z nich wielokrotnie mi mówiła, że chciałaby od niego odejść, ale dopiero jak pozna kogoś z kim by się mogła od razu związać. I w tym stanie trwa już z 5 lat. Dla mnie to jest brak szacunku dla samej siebie i zastanawiam się skąd to się w kobietach bierze. Ja sama na studiach byłam w związku z facetem, który niszczył mnie psychicznie, nie byłam szczęśliwa, ale dałam sobie wmówić, że nikogo innego nie znajdę, że powinnam się cieszyć, że on że mną jest. Dwa lata trwało zanim przejrzałam na oczy. Z perspektywy czasu widzę, że był toksyczny, ale wtedy byłam zaślepiona. W przypadku Marcina tu na pewno chodzi o coś innego, bo chłopak wydaje mi się że chce wszystkim dogodzić i boi się znowu zranić żonę. Ada20222022 23 kwietnia 2022, 10:33 To jakaś fikcja a nie związek, 3 osoby wyłącznie ponoszą szkody. Dołączył: 2012-01-27 Miasto: Warszawa Liczba postów: 7500 23 kwietnia 2022, 11:13 Jednak ludzie to tchórze. I jeszcze proszenie zdrajcy o powrót? No ludzie... Dołączył: 2014-06-25 Miasto: Warszawa Liczba postów: 26244 23 kwietnia 2022, 12:19 Tonya napisał(a):Większość z Was pisze, że by odeszła, mi też się do wydaje jedynym wyjściem. Jednak znam jeszcze dwie inne dziewczyny, które tak boją się samotności, że wolą żyć w związku z facetem, którego nie kochają. Jedna z nich wielokrotnie mi mówiła, że chciałaby od niego odejść, ale dopiero jak pozna kogoś z kim by się mogła od razu związać. I w tym stanie trwa już z 5 lat. Dla mnie to jest brak szacunku dla samej siebie i zastanawiam się skąd to się w kobietach bierze. Ja sama na studiach byłam w związku z facetem, który niszczył mnie psychicznie, nie byłam szczęśliwa, ale dałam sobie wmówić, że nikogo innego nie znajdę, że powinnam się cieszyć, że on że mną jest. Dwa lata trwało zanim przejrzałam na oczy. Z perspektywy czasu widzę, że był toksyczny, ale wtedy byłam zaślepiona. W przypadku Marcina tu na pewno chodzi o coś innego, bo chłopak wydaje mi się że chce wszystkim dogodzić i boi się znowu zranić żonę. to przez wbijanie kobietom pokoleniami do łbów ze mają wartość tylko wtedy, gdy ktoś je chce. Niewiele sie w tej kwestii zmienia, a właściwie lepiej to juz było sądzac po elektoracie korwinlike'ów, Dołączył: 2014-01-20 Miasto: Wrocław Liczba postów: 2069 23 kwietnia 2022, 12:22 Zdradzają się, wyprowadzają, potem wracają i się nie kochają, ALE dzieci chcą mieć. No bardzo rozsądne podejście.

Marzy Ci się prawdziwa intymność w związku bez żadnych gier? Bliskość bez strachu, taka, która nie traktuje miłości jako narzędzia, nie sprawia, że myślisz, że kochanie kogoś jest równoznaczne z bólem i w związku jest bardzo ważna. To więź, która sprawia, że czujesz się szczęśliwy, jakbyś unosił się w chmurach. Ale Twoje doświadczenia związane ze związkami mogą sprawić, że zapytasz, kiedy kończy się faza miodowego miesiąca, czy to naprawdę jest miłość? Dlaczego to boli?Dziś nauczymy się, jak stworzyć intymność w związku bez gier i bólu. Prawdziwą, czystą, szczerą się dla relacji, a intymność w związkuPoświęcanie się w związku i poświęcanie siebie w imię miłości jest tym samym. Myślisz, że musisz się poddać, pozwolić na pewne rzeczy, ponieważ “miłość wszystko zwycięża”.Tylko że takie poświęcenie w imię miłości daje nam tylko ból.“To było tylko drobne potknięcie, to nic takiego” mówisz, ocierając łzę z oka, przeganiając grymas rozczarowania z twarzy i spuszczając głowę w dół w akcie absolutnego poddania.“On powiedział, że się zmieni, a ja tak mocno go kocham, że chcę dać mu kolejną szansę” (tak jakbyś nie dała mu już 8 szans wcześniej), mówisz to, usiłując przekonać samą siebie, że wciąż jest nadzieja na szczęśliwe spojrzysz na to w ten sposób, wydaje się to ironiczne czy wręcz absurdalne. Ale przykłady zobrazowane przy pomocy przytoczonych powyżej cytatów są o wiele częstsze i bardziej prawdziwe, niż powinny się stanie, jeśli nie będziesz poświęcać się w związku? Co się stanie, jeśli zerwiesz, kiedy zauważysz pierwszy znak braku szacunku? Może rodzic powiedziałby: “dzieciaki nie starają się już pracować nad związkiem.”To prawda, nic nie usprawiedliwiamy. Nie chcemy pracować na fałszywą intymnością, pełną oszustwa, fałszywej miłości, bólu. Nie chcesz przyznać, że pragniesz być z tą osobą tylko dlatego, że ją kochasz, nawet jeśli sprawia, że te rzeczy, które mówimy tak, jakby były prawdami absolutnymi, są tylko w naszym umyśle i pchają nas do popełniania w kółko tego samego błędu, do dawania bez otrzymywania niczego w zamian i poświęcania wszystkiego w imię wierzysz, że zasługujesz na więcejTwoje wyobrażenie o związku zostało stworzone przez bajki, w których wszystko jest idealne. Wierzysz w to i myślisz, że tak wygląda prawdziwe życie. Ale nie zdajesz sobie sprawy, że to tylko historie, iluzje sprawiają, że się poddajesz, ulegasz innym. Taka postawa obniża Twoją samoocenę i sprawia, że wierzysz, że nie zasługujesz na więcej. Nie zasługujesz na nic poza tymi zniewagami, ponieważ wierzysz, że na nie zasługujesz. Lub myślisz, że powinieneś być wdzięczny, że ktoś jest przy myślisz, że jeśli związek nie działa, to twoja wina, bo nie dajesz z siebie 200%. Ponieważ uważasz, że odpowiedzialność za udany związek spoczywa w całości na Twoich to jest warte całego bólu? Płaczesz, cierpisz, walczysz o coś, co nie działa? Ten rodzaj intymności nie jest tym, czego potrzebujesz. Więc czemu na to pozwalasz?Prawdziwa intymność w związkuZnalezienie prawdziwej intymności w związku jest możliwe, jeśli będziesz podążać za naszymi wskazówkami i porzucić stare przyzwyczajenia, na których do tej pory budowałaś swoje relacje: Miłość i związana z nią intymność nie jest bitwą, którą musisz wygrać. To jest coś, co budujesz. Jeśli druga osoba cię skrzywdzi, nie wierz w jej obietnice, że się zmieni, tylko zakończ toksyczny związek. Nie bierz odpowiedzialności za cały związek. W zdrowym związku każda osoba wnosi 50%. Zerwanie nie oznacza, że życie się skończyło. Ale często przekonanie, że rozstanie jest równoznaczne z końcem świata, sprawia, że trwasz w szkodliwym związku. Ważne jest, abyś przestała postrzegać związki jako coś, co nadaje sens Twojemu życiu oraz tolerować rzeczy, które Cię ktoś zadaje Ci ból, czemu z nim jesteś? Marnujesz czas, w którym możesz się rozwijać, zamiast pozwalać komuś sprawiać, że czujesz się jak mała, bezwartościowa może Cię zainteresować ...

Brak miłości w dzieciństwie – wpływ na dalsze życieNieumiejętność wyrażania miłości względem własnych dzieci sprawia, że te w przyszłości muszą borykać się z szeregiem emocjonalnych niedoborów i jest wielce prawdopodobne, że nie będą one w stanie wykształcić w sobie uczucia jest życiową energią, która porusza cały świat. W rzeczywistości rodzimy się i żyjemy po to, aby kochać i czuć, że jesteśmy kochani. Niestety wielu z nas od najmłodszych lat boryka się z odrzuceniem i emocjonalną pustką w najbliższej rodzinie. Brak miłości w dzieciństwie bywa przyczyną poważnych problemów na dalszych etapach życia społeczne zakłada otoczenie troską i miłością małego człowieka, który właśnie pojawił się w rodzinie. Chociaż niemowlę nie potrafi jeszcze mówić ani chodzić, ma ono bardzo wysokie wymagania wobec swoich rodziców – potrzebuje miłości, opieki, poczucia bezpieczeństwa…Światem dziecka jest jego najbliższa rodzina, czyli rodzice i rodzeństwo. To właśnie od nich oczekuje ono uwagi i miłości. Niestety w wielu przypadkach rzeczywistość bywa zupełnie inna. Mnóstwo dzieci boryka się z problemami, które w jego dorosłym życiu mogą rozbrzmieć potężnym echem. Brak miłości w dzieciństwie może zaważyć na całym przyszłym życiu miłości podczas najmłodszych lat życia wyraźnie odbija się na zdrowiu emocjonalnym i życiu uczuciowym dorastającego człowieka. Widać to bardzo wyraźnie na przykładzie relacji społecznych, związków uczuciowych i poczucia własnej cię do lektury niniejszego artykułu. Dowiesz się z niego, w jaki sposób brak miłości w dzieciństwie wpływa na nasze dorosłe życie. Obecnie jest to poważny problem społeczny, który dotyczy nie tylko rodzin z problemami, ale także domów o wysokim statusie miłości w dzieciństwie i jego konsekwencjeBrak miłości w dzieciństwie może stać się źródłem niewyobrażalnych problemów emocjonalno-uczuciowych w dorosłym życiu. Poznaj najczęstsze konsekwencje, jakie niesie ze sobą nieumiejętność okazywania uczuć przez Obojętność na cierpienie innych i apatiaZdaniem specjalistów obojętność na cierpienie innych ludzi beż wątpienia jest konsekwencją braku miłości w dzieciństwie. Generalnie dzieci pozbawione miłości w pierwszych latach życia, stopniowo zaczynają przejawiać obojętność wobec innych ludzi. Mają problem z wczuwaniem się w rolę innych ani nie potrafią zinterpretować cudzych które nie były kochane w dzieciństwie charakteryzują się głęboko zakorzenioną w psychice apatią. Problem ten negatywnie wpływa nie tylko na relacje z najbliższą rodziną, lecz na całe życie społeczne z ich problemów jest bez wątpienia wynikiem głębokiego braku zainteresowania ze strony rodziców oraz ich bierności w wychowaniu na poziomie emocjonalno-uczuciowym. Z tej bierności i obojętności bierze się apatia i nieumiejętność nawiązania poprawnych relacji którym brakowało w dzieciństwie miłości ze strony rodziców lub z jakiegokolwiek powodu zostali jej pozbawieni, dziś zasilają szeregi tak zwanego pokolenia obojętnego na ludzkie nieszczęście. Co więcej, nie potrafią oni swobodnie wyrażać swoich uczuć, więc tłumią je tak bardzo, iż padają ofiarą wielu zaburzeń na tle psychologicznym bądź Brak miłości w dzieciństwie to nieumiejętność nawiązywania więzów społecznych i wyrażania uczućBrak miłości w dzieciństwie jest początkiem łańcucha pokoleń z poważnymi problemami emocjonalno-psychicznymi. Osoby, które nie wiedzą co to matczyna czy ojcowska miłość, w dorosłym wieku również nie będą w stanie przekazać swojemu potomstwu prawdziwej rodzicielskiej miłości. Znajdujemy się więc w obliczu błędnego koła, z którego wyjście może nam umożliwić tylko dobra kuracja pod okiem wykwalifikowanego specjalisty. Miłość w dzieciństwie jest swoistym silnikiem rozwoju młodego człowieka. Przekazywane przez rodziców uczucia i emocje uczą nas wierności i stają się odbiciem naszej autentyczności. Co więcej, wzmacniają poczucie własnej wartości dziecka oraz stymulują go do prawidłowego rozwoju intelektualnego i emocjonalnego. Altruizm to cecha, którą istoty ludzkie rozwijają od najmłodszych lat. Jego intensywność zależy od jakości miłości, jaką otrzymaliśmy w domu rodzinnym w pierwszych latach życia. Skąd się bierze miłość rodzicielska?Miłość rodzicielska, zwłaszcza matczyna, jest wynikiem najbardziej podstawowych instynktów istoty ludzkiej. Co więcej, można by nawet powiedzieć, że stanowi ona jeden z najsilniejszych fundamentów istoty człowieczeństwa, reprezentujący uniwersalność, gwarancję pokoju i braterskiej miłości w dzieciństwie, zwłaszcza w pierwszych latach życia, sprawia, że dorastający człowiek z trudem rozwija w sobie pokłady empatii. W wielu przypadkach nie jest w stanie rozwinąć nawet jej rzeczywistości każda niezaspokojona w dzieciństwie potrzeba może odbić się poważnymi konsekwencjami w dorosłym życiu. Obserwując społeczeństwo i ludzi z najbliższego otoczenia, szybko zdamy sobie sprawę z tego, że wielu z nas żyje w cieniu ogromnej urazy i niechęci do ludzi. Sprawia ona, że potrafimy niewzruszenie potrzeć na cierpienie rzecz ujmując, osoby, które nie były darzone miłością w dzieciństwie, w dorosłym życiu podświadomie oczekują, że ich podstawowe potrzeby bycia kochanym w końcu zostaną typu oczekiwania niestety generują poważne konsekwencje w codziennym zachowaniu człowieka. Oczekując miłości, sam nie jest w stanie ani jej dać, ani jej wyrazić. Błędne koło trwa i rzeczywiście trudno jest się z niego rodzicielskiej miłościUmiejętność okazywania miłości własnym dzieciom to bardzo ważna i niezwykle istotna kwestia w wychowaniu człowieka. Pamiętajmy, że „uczłowieczenie” odbywa się właśnie za pomocą miłości, szacunku oraz wzajemnego które nie jest kochane przez swoich rodziców, w rzeczywistości jest wychowywane w emocjonalnej próżni. Prędzej czy później skutki takiego modelu wychowania znajdą ujście w agresywnym zachowaniu dziecka na kolejnych etapach życia oraz w nieumiejętności okazywania uczuć ani zainteresowania problemami innych miłości w dzieciństwie, zwłaszcza na początkowym etapie życia, może mieć konsekwencje, które będą się ciągnęły przez następne pokolenia. Rodzice, którzy nie potrafią obdarzyć swoich pociech miłością, świadomie bądź nieświadomie przekazują tę cechę na ktoś, kto nie otrzymał miłości w dzieciństwie jest w stanie okazywać uczucia i emocje swojemu własnemu potomstwu? Brak zainteresowania drugim człowiekiem może okazać się w przyszłości śmiertelną bronią dla całej koniecznie artykuł: Miłość okazywana dziecku pomaga pokonywać lękiNa zakończenieProblem polega na tym, że mimo świadomości istoty miłości rodzicielskiej w wychowaniu człowieka, nadal istnieje wiele przypadków – zwłaszcza w rodzinach żyjących na bardzo wysokim poziomie ekonomicznym – w których rodzice nie chcą bądź nie potrafią okazywać uczuć swoim pociechom. Prowadzi to do powstania wielkiej pustki afektywnej u obydwu jaką otaczamy dziecko już od momentu jego narodzin, ma niewyobrażalną moc. To w wielkiej mierze od niej zależy rozwój przyszłych kompetencji altruistycznych, empatii i umiejętności obdarzania uczuciami innych chcesz, by twoje dziecko mogło w dorosłym życiu żyć normalnie – bez emocjonalnej i uczuciowej pustki – daj mu miłość, na którą zasługuje i której bardzo potrzebuje. Przekonaj się sam, że i tobie wyjdzie to na może Cię zainteresować ...

Istnieją różne rodzaje miłości i relacji. Jedni uważają, że monogamia to najlepszy sposób na szczęście i stworzenie niezwykłej więzi. Jeszcze inni są zdania, że monogamiczny związek po prostu nie może się udać i marzą o tak zwanej relacji otwartej. Co myśleć o idei otwartego związku? Czy zgodzić się na nią, jeśli partner bardzo nalega, a my nie chcemy go stracić? Zobacz także: Partner choleryk: Gdy on ciągle wybucha... Otwarty związek Nic wbrew sobie Otwarty związek może być szczęśliwą i udaną relacją, ale jedynie wtedy, jeśli obie strony faktycznie idealnie się w nim czują. Jeśli jedna z nich robi coś na siłę i jej główną motywacją jest to, aby nie stracić partnera, nie ma on najmniejszych szans powodzenia. Można będzie w nim funkcjonować przez jakiś czas, ale i tak prędzej, czy późnej pojawią się pretensje, żal i gorycz. Wszystkie skrzętnie ukrywane negatywne uczucia, jakim nie dawało się dojść do głosu przez długie miesiące, mogą nagle eksplodować. Pamiętajmy, aby nie robić nigdy nic na siłę. Gdy partner bardzo nalega, by rozpocząć nowy otwarty etap związku, a my wpadając w popłoch, zagłuszamy chęć protestu na rzecz strachu odrzucenia, ocknijmy się jak najszybciej. Walczmy o nasze szczęście, będąc sobą i nie podporządkowując się czyjejś woli. Priorytety Jeśli jesteśmy zdania, że otwarty związek doskonale sprawdzi się w naszym życiu, pamiętajmy że wchodząc w niego, musimy ustalić z partnerem listę priorytetów. Pomimo nawiązywania różnego rodzaju relacji z innymi osobami, to ten związek i właśnie ta więź powinna pozostać najsilniejszą. To ta relacja ma być miłością długotrwałą. Ustalając to, na pewno poczujemy się bezpieczniej i pewniej. Zobacz także: Złośliwa koleżanka z pracy. Co zrobić, by nie utrudniała nam życia? Szczerość Związek otwarty musi opierać się na wielkim zaufaniu i równie dużej szczerości. Zatajanie czegokolwiek przed partnerem nie może mieć miejsca. Pozwoli Wam to zachować emocjonalną bliskość i nie ranić swoich uczuć. Wszelkie niedopowiedzenia, maskowanie emocji, czy prowadzenie gierek może doprowadzić do wielu niepotrzebnych konfliktów. - Żyję ze swoim TŻ (on 26 ja 21) w związku otwartym (...) Jeśli jednego z nas długo nie ma i drugie sobie na ten czas kogoś znajdzie, albo jak któremuś zdarzy się jakiś wybryk na imprezie, to żadne nie będzie o to miało pretensji. Poza tym jesteśmy normalna parą. Chcemy kiedyś razem zamieszkać (na razie tylko pomieszkuję sobie w mieszkaniu wynajmowanym przez niego i jednego jeszcze kolegę). Rozumiemy się, jest na ze sobą cudownie, mamy podobne poglądy i pełny szacunek dla siebie i swoich potrzeb. Jedyne, co nas odróżnia od innych, to fakt, że zdrada fizyczna nie jest dla nas zdradą (co innego emocjonalna, poświęcanie komu innemu czasu, ignorowanie siebie, brak zaufania czy przyjaźni między nami). Czy bardzo taki związek zostanie tu zlinczowany? - pyta na forum dyskusyjnym jedna z anonimowych internautek. Komentarze do jej wypowiedzi nie pozostawiają jednak złudzeń co do tego, jak postrzegane są tego typu związki w naszym społeczeństwie: Dla mnie to jest chory układ i tyle. Uważam, że się nie kochacie. Masz niską samoocenę!! tak naprawdę ty nie jesteś wyzwolona. Ty boisz się być sama! A Ty mogłabyś żyć w otwartym związku? Zagłosuj w naszej sondzie:

"W czasie trwania związku byłam nim tak zaabsorbowana, że straciłam z oczu koleżanki i trudno nam teraz wrócić do przyjaźni. Nowych kontaktów nie zawierałam, więc powoli godzę się z tym, że nikt mnie nie potrzebuje" - mówi 34-letnia Monika. "Nie czuję się całkiem szczęśliwy, bo zazdroszczę tym kolegom, którzy są w związkach" - mówi z kolei 27-letni Jacek. Oboje warunkują swoje szczęście od innych. Czy to naprawdę tak działa? "W czasie trwania związku byłam nim tak zaabsorbowana, że straciłam z oczu koleżanki i trudno nam teraz wrócić do przyjaźni. Nowych kontaktów nie zawierałam, więc powoli godzę się z tym, że nikt mnie nie potrzebuje" - przyznaje Monika Niektórzy warunkują swoje szczęście od spotkania miłości, a gdy nie stworzą związków, uważają, że nie mają szansy na szczęście. Szczęście jest jednak stanem ducha dostępnym wszystkim, o ile sami damy sobie do niego prawo Oto pięć potrzeb, których zaspokojenie warunkuje poczucie szczęścia, ale potrzeby te powinniśmy potrafić zaspokoić samodzielnie Więcej artykułów znajdziesz tutaj. Czasem wydaje się nam, że szczęście to stan, którego doświadczamy w wyjątkowych sytuacjach. Dlatego mamy skłonność do myślenia, że aby je poczuć, w naszym życiu muszą zostać spełnione jakieś warunki. To nie jest prawdziwe założenie. - Nie czuję się szczęśliwa od rozwodu — mówi Monika (34 lata). - A właściwie nawet wcześniej, bo nasze sześcioletnie małżeństwo nie było, niestety, udane. Jednak dopóki trwało, miałam jeszcze nadzieję, że kryzysy miną i znowu będzie dobrze. To się nie udało, mój mąż okazał się niegodnym zaufania egoistą. Zdradził mnie i to wielokrotnie. Nie mamy dzieci, więc patrząc rozsądnie, może to i dobrze, ale nie mam się o kogo troszczyć, kogo kochać, więc jednocześnie żałuję, że macierzyństwo mnie ominęło. Odkąd mój eks się wyprowadził, czuję się samotna. Z rodzicami nie mam dobrego kontaktu, nie wspierali mnie, ale przez cały czas trzymali jego stronę. W czasie trwania związku byłam nim tak zaabsorbowana, że straciłam z oczu koleżanki i trudno nam teraz wrócić do przyjaźni. Nowych kontaktów nie zawierałam, więc powoli godzę się z tym, że nikt mnie nie potrzebuje, a swój limit szczęścia już wyczerpałam. No chyba, że zdarzyłoby mi się jeszcze spotkać miłość, ale to nie takie proste. A oto wypowiedź Jacka (27 lat) - Nie mam szczęścia do kobiet, bo nie ma we mnie nic takiego, co czyniłoby mnie atrakcyjnym. Jestem przeciętny. Ani bardzo przystojny, ani bardzo inteligentny. Owszem, mam kolegów i znajomych, ale żadna dziewczyna nie była mną naprawdę zainteresowana. Takie przelotne związki na parę tygodni. Nie wiem, z czego to wynika, bo nie robię niczego, co mogłoby je zrazić. Może brak mi siły przebicia, nie potrafię ich do siebie przekonać? Przez to nie czuję się całkiem szczęśliwy, bo zazdroszczę tym kolegom, którzy są w związkach. Może gdybym był bardziej zaradny, bardziej wygadany albo więcej zarabiał, byłoby inaczej? Obie osoby — i Monika, i Jacek — warunkują swoje szczęście, zakładając, że zanim nie spotkają miłości, nie stworzą związków, nie będą kimś "lepszym" i nie mają szansy na szczęście. Czy naprawdę tak to działa? Nie mając partnera, dobrej pracy, wyższych zarobków, piękniejszej twarzy lub dłuższych nóg — nie możemy być szczęśliwymi ludźmi? To nie jest prawdziwe założenie. Szczęście nie jest byciem w idealnej sytuacji, spełnieniem kryteriów uprawniających nas do jego odczuwania ani pogonią za przyjemnością. Jest stanem ducha dostępnym wszystkim, o ile sami damy sobie do niego prawo. To trwałe zadowolenie z życia połączone z pogodą ducha i optymizmem, ocena własnego życia jako udanego, wartościowego, sensownego. Amerykański psycholog Abraham Maslow wymienia wprawdzie zakres potrzeb, których zaspokojenie warunkuje poczucie szczęścia, ale potrzeby te powinniśmy potrafić zaspokoić samodzielnie. Prócz głodu, pragnienia i snu są to: potrzeba bezpieczeństwa, przynależności, miłości, szacunku i samorealizacji. A więc… 1. Buduj poczucie bezpieczeństwa Zastanów się, czy postrzegasz świat jako bezpieczny, a ludzi jako przyjaznych. Kiedy bowiem jesteśmy otwarci i oczekujemy tego, co dobre, stan szczęścia jest łatwiej osiągalny niż wtedy, kiedy stajemy się defensywni i zdystansowani. Dlatego uczciwie oceń, jak jest z tobą. A jeśli odpowiedź cię nie zadowoli, buduj swoje poczucie bezpieczeństwa. Patrz na ludzi życzliwie, nie oceniaj, a w efekcie ty także poczujesz się wśród nich dużo lepiej. 2. Poczuj się częścią większej całości Większość lęków bierze się z poczucia, że jesteśmy sami, odłączeni, oddzieleni. A to nie jest prawda. To ty sam tworzysz dystans, zakładając, że zostaniesz odrzucony. Dlatego zacznij szukać tego, co cię z innymi łączy, a nie tego, co dzieli. W obecnym, podzielonym, świecie może to być dla ciebie prawdziwy przełom, gdy zrozumiesz, że w jakiejś części siebie wszyscy jesteśmy tacy sami. 3. Szukaj miłości Zauważ, że miłość to nie tylko to uczucie, którym darzysz kogoś wyjątkowego. Istnieje miłość do życia, do siebie, do planety, do ludzi, do zwierząt i to nie jest bynajmniej pełna lista. To także zdolność, gotowość, stan umysłu. I abyś mógł ją ofiarować, musisz ją mieć w sercu zanim pojawi się ten szczególny ktoś. Dlatego przyjrzyj się temu, jak wiele dowodów miłości dajesz. Jeśli dotychczas tylko czekałeś na nie, zacznij to robić! Ciąg dalszy artykułu pod materiałem wideo: 4. Poczuj szacunek Szacunek do siebie to podstawa, byś mógł poczuć się godny odczuwania szczęścia (w odróżnieniu od pogoni za przelotną przyjemnością). Jeśli jest z tym jakiś problem, spytaj siebie, a także innych, za co cię szanują? Z pewnością zdziwisz się, jak wiele powodów się znajdzie. Doceń to, co sam uznałeś za godne szacunku i to, co otrzymałeś w informacji zwrotnej. Warto, byś się odwzajemnił i wspierał w ten sposób innych ludzi. 5. Znajdź swoją drogę Poczucie, że twoje życie jest wyjątkowe i wartościowe — nawet, jeśli wydaje się bardzo zwyczajne i pozbawione spektakularnych sukcesów. I sensowne, mimo że czasem kluczysz wśród wątpliwości — to także podstawa szczęścia. Dlatego realizuj swoje pragnienia, bądź sobą i podejmuj niezawisłe decyzje, pamiętając, że to twoje życie. ** Joanna Godecka — terapeutka, coach, trenerka. Ekspert i doradca w sprawach relacji partnerskich. Autorka książek "Miłość na celowniku" czy "Nie odkładaj życia na później". Członek Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów TSR. ( Źródło:

„Nasz związek nie ma sensu. Jednak kocham Cię i nie potrafię od Ciebie odejść. Po prostu kochajmy się i niech będzie tak, jak dotychczas”. Takie słowa coraz częściej słyszą kobiety od mężczyzn, czekając przez lata na kolejny krok przybliżający do bycia naprawdę „razem”. Konsternacja, chaos, zamęt emocjonalny, poczucie bezradności wobec takiej odpowiedzi powoduje, że niekiedy kobieta pozostaje w związku bez perspektyw na dalszy jego rozwój, rezygnując z pragnień o cieple rodzinnego ogniska, dzieciach, wspólnym zamieszkaniu, planowaniu. Wydawałoby się proste co należy zrobić w sytuacji, gdy mężczyzna oznajmia kobiecie, iż „nigdy nie będziemy razem”. Jak pokazują historie moich pacjentek – odejście nie jest tak proste, gdyż kobieta znajduje się emocjonalnym potrzasku. Emocjonalna pułapka Na początku zwykle związek jest spełnieniem marzeń i najpiękniejszych pragnień obojga. Zwykle zarówno on, jak i ona wchodzą w związek z lekką dozą ostrożności jednakże to mężczyzna zwykle w takiej relacji zdecydowanie bardziej angażuje się w relacje, składa deklaracje miłości, snuje piękne plany na przyszłość. Dla kobiety, która zwykle ma za sobą trudne doświadczenia, dzieci z poprzedniego związku i dystans do charyzmatycznych wypowiedzi nie jest łatwe uwierzyć w prawdziwość i długotrwałość tychże wyzwań. Przez kilka miesięcy to kobieta broni się przed tym, aby zaufać słowom, a także pięknym przejawom uczuć swojego ukochanego, które choć są długo wyczekiwanymi – budzą niewyjaśniony wewnętrzny niepokój. Niekiedy ona na chwilę odsuwa się, a on w tym czasie panikuje-płacze lub zdesperowany przyjeżdża z kwiatami. Bywa, że ona wprost mówi o swoich obawach, które jednak obracane są w przejaw braku wiary w tak piękną i wyjątkową miłość czyniąc z niej osobę bardziej wycofaną i chłodną: – To wszystko, co mówisz jest piękne – mówi ona. – Jednak bardzo się boję, że to się skończy. – Ten związek jest wyjątkowy. Nigdy nikogo tak nie kochałem. Nie doświadczyłem nigdy czegoś podobnego. Tak będzie zawsze. Zaufaj mi – odpowiada on. Zwykle kobiety w takich relacjach są kobietami doświadczonymi życiem, niezależnymi życiowo i finansowo. Nie odczuwają wewnętrznej presji, aby z kimś być. Zwłaszcza, że często moment, w którym spotykają takiego mężczyznę to czas, w którym polubiły swoje życie bez udziału mężczyzn i zaczęły cieszyć się osobistym szczęściem. Zetknięcie się z długo wyczekiwaną „miłością” stanowi bardzo często ogromne wyzwanie. Ona się otwiera, a on ucieka W końcu po kilku miesiącach – mniej więcej po pół roku starań z jego strony i zapewnień o doświadczaniu najpiękniejszego uczucia na ziemi – ona czuje, że jest gotowa zaangażować się w pełni w relację i otwiera się na piękne przejawy miłości z jego strony. Kobieta zaczyna organizować więcej wspólnej przestrzeni, zapraszać do teatru, zaprasza na kolacje, przygotowuje niespodzianki, w bardziej otwarty sposób mówić o wspólnej przyszłości. Lecz największą niespodziankę przygotowuje on – mężczyzna nagle wycofuje się, „zamyka się w swojej skorupie”, „przygniatają go codzienne problemy”, uznaje, iż przez zaangażowanie w relację zaniedbał ważne sfery swojego życia i zamierza na nich bardziej się skoncentrować. W jednej chwili mężczyzna stwierdza, iż zakochał się jak szczeniak i było to niezbyt rozsądne więc zamierza przywrócić swoje życie do równowagi. Już nie przyjeżdża do niej stęskniony z bukietem kwiatów. Prawie nie spotyka się ze swoja partnerką, a czasami narzeczoną, za każdym razem znajdując ważny powód ku temu: jest zmęczony po pracy, musi zaopiekować się dziećmi, zdrowie mu szwankuje, te spotkania zbyt wiele go kosztowały, poczuł, że jego zaangażowanie było nierozsądne. Zdezorientowana kobieta zwykle podejmuje działania mające na celu ponowne otwarcie partnera na miłość i piękne uczucie. Obarczona poczuciem winy („przecież to ty byłaś zamknięta na naszą relację przez tyle czasu”) stara się okazać zrozumienie do potrzeb partnera stopniowo rezygnując z własnych pragnień. Wielokrotnie podejmuje poważne rozważania na temat tego czy odejść, czy zostać. Wiedząc jednak jak cudownym partnerem POTRAFIŁ być jej ukochany – żyje nadzieją, że kiedy on poukłada swoje sprawy- ich związek znowu odzyska ten cudowny blask. On od czasu do czasu bywa tym samym dżentelmenem, namiętnym, kochającym i oddanym partnerem, co podtrzymuje jej nadzieje i sprawia, że jeszcze bardziej pragnie doświadczać namiastki cudownego poczucia bycia kochaną. Mijają miesiące, a niekiedy lata, a on nadal pozostaje zamknięty w swojej „skorupie” tłumacząc, iż wycofanie to jego sposób na radzenie sobie z problemami. Trwając w ambiwalentnych emocjach podsycanych przez przejawy miłości z jego strony oraz nieustannym odrzucaniem i ignorowaniem jej potrzeb – kobieta próbuje jednak domagać się tego, co niosła obietnica zawarta w pięknych słowach i deklaracjach. Zaczyna wywierać presję na partnerze i prosić o spełnienie danych przyrzeczeń o mającej nie kończyć się nigdy miłości. Podejmuje wielokrotne próby rozmowy na temat przyszłości, które zwykle kończą się przerzuceniem odpowiedzialności za obecną sytuację na kobietę lub jeszcze głębszą emocjonalną ucieczką bo tak poważne rozmowy są dla niego już „nie do zniesienia”. Po rozmowie otrzymuje wiadomość sms: „Kocham Cię. To wiem na pewno”. Tęsknota, samotność i narastający żal Ona cierpi z tęsknoty i poczucia sprzeczności, które każdego dnia buduje on. On nie jest w stanie odpowiedzialnie stawić czoła wyzwaniu i podjąć zdecydowanych kroków w żadną ze stron- ani w celu ratowania umierającej relacji, ani uwolnienia się z pęt niewiadomej dotyczącej dalszych losów związku. Ostatecznie ona próbując odnaleźć rozwiązanie słyszy słowa wypowiedziane na początku tego artykułu. Mam poczucie, że podobne historie coraz częściej pojawiają się we współczesnych relacjach i niosą ogromne straty emocjonalne dla obojga. Przede wszystkim – brakuje w tych historiach klarowności i poczucia odpowiedzialności za uczucia, które się rozbudziło w drugiej osobie. Z pewnością osobiste wyzwania stojące przez każdym z partnerów mogą spowodować emocjonalny paraliż i trudność w podjęciu decyzji dotyczącej przyszłości relacji. Jednak utrzymywanie przez lata związku, który zdaniem jednego z partnerów „nie ma przyszłości” jest rozwiązaniem niosącym nieustanne straty emocjonalne spowodowane poczuciem braku pewności, bezpieczeństwa, wewnętrznej harmonii. Tego rodzaju relacja uniemożliwia planowanie przyszłości, a tym samym budowanie związku w oparciu o wspólne cele i wartości. Ludzi łączy miłość, lecz cena, jaką płacą bywa niekiedy zbyt wysoka. Zwłaszcza, jeśli przynajmniej jeden z partnerów marzył o prawdziwym domu, wspólnych dzieciach, wakacjach, wspólnym radzeniu sobie z wyzwaniami czy dzieleniem się radościami. Na emocjonalnej huśtawce W takiej relacji nastrój w związku uzależniony jest od dobrej woli i przejawów emocji ze strony wycofanego partnera. W związku przeważają przytłaczające emocje takie, jak niepewność, strach, nieustanne poczucie lęku, ambiwalencja, permanentny stres, emocjonalne kompromisy, poczucie winy, samotność, bezradność. Komunikacja w takiej relacji jest bardzo trudna, a nawet niemożliwa gdyż towarzyszy jej nieustanna presja, walka, chęć usprawiedliwiania się bądź wyrażanie narastającego żalu i rozpaczy. Jedna ze stron zaczyna się godzić na coraz większe ustępstwa pogłębiając poczucie osobistej zdrady własnych pragnień i potrzeb. W końcu zaczyna przeważać poczucie silnego dyskomfortu, które sprawia, iż relacja stopniowo umiera i pomimo, iż to bolesne- łatwiej jest być „osobno” choć nadal razem – partnerzy przestają ze sobą rozmawiać, spotykać się, zanika pożycie intymne. Jednocześnie pomiędzy partnerami funkcjonują wciąż żywe deklaracje miłości, które jednak nie odzwierciedlane poprzez codzienne podsycanie namiętności, wzajemnej fascynacji i drobne przejawy swoich uczuć – utrzymują tylko sztucznie przy życiu relację, której nikt nie ma odwagi zakończyć. Trudno jest to zrobić będąc zamkniętym w swoim świecie lub żyjąc oderwaną od rzeczywistości nadzieją na powrót pięknych przejawów miłości. Trudne pytania i ważne odpowiedzi W obliczu takich doświadczeń pojawia się mnóstwo pytań: Jaką osobistą potrzebę realizuje partner podtrzymujący relację w stanie nieustannej niepewności? Czego potrzebuje partner utrzymywany w ambiwalentnej relacji, aby podjąć decyzję co do swojego życia i związku? Co może pomóc kochającym się partnerom podsycić gasnący płomień deklarowanej miłości? Jakie są przyczyny nagłego wycofania jednego z partnerów? Co leży u podłoża trwania w relacji nie mającej przyszłości? Na te pytania nie jest łatwo odpowiedzieć. Dotarcie do źródeł potrzeb i doświadczeń stojących za tworzeniem tak trudnej relacji wymaga wnikliwości, głębokiej samoświadomości, uważności, a także odwagi w odkrywaniu siebie i historii mogących mieć wpływ na obecną postawę. Może być konieczne podjęcie indywidualnej terapii lub innej formy wsparcia z udziałem profesjonalisty. Z pewnością każdy z partnerów wymaga podjęcia osobistej pracy nad sobą w celu uświadomienia sobie prawdziwych potrzeb leżących u podłoża postawy wobec partnera, związku, a także samego siebie w relacji. Praca nad związkiem wymaga przede wszystkim intensywnej pracy nad samym sobą każdego z partnerów. Często przyczyną wycofania i chęci przerzucania odpowiedzialności na drugą osobę jest silny lęk przed zaangażowaniem lub pogłębianiem emocjonalnych relacji. Osoby, które wywołują sprzeczne i ambiwalentne emocje w partnerze często nieświadomie podtrzymują poczucie osobistej kontroli nad sytuacją – gdyż bez względu na to, czy właśnie wywołują w partnerze poczucie przywiązania czy gniew- mają poczucie, że to oni mają wpływ na emocje odczuwane przez drugą osobą i w relacji. Często u podłoża takiej postawy leżą doświadczenia z domu rodzinnego, w którym brakowało równowagi emocjonalnej i poczucie permanentnego zagrożenia stanowiło strefę komfortu dla dorastających dzieci, w których kreowały się wzorce emocjonalne. Osoba, która trzyma w emocjonalnym potrzasku partnera najprawdopodobniej doświadcza ogromnego lęku przed zarówno przed miłością, jak i przed jej utratą. Wewnętrzny konflikt pomiędzy potrzebą miłości, a strachem przed nim powoduje, iż mężczyzna poszukuje różnego rodzaju rozwiązań pozornych lub pośrednich utrzymujących jego ego w złudnym poczuciu trwałości relacji, a zarazem emocjonalnym dystansie uniemożliwiającym pełne zaangażowanie i wzięcie na siebie odpowiedzialności za wspólnie budowaną relację. Inną przyczyną trwania w takiej relacji może być lęk przed zaangażowaniem, o którym pisałam w artykule „Jak pomóc partnerowi poradzić sobie z lekiem przez zaangażowaniem?”. Jeśli czujesz się w swojej relacji jak w potrzasku – zapraszam Cię na indywidualne sesje i terapię par, podczas których pomogę Ci odzyskać wewnętrzną harmonię i siłę, aby podążać za swoimi pragnieniami o związku i miłości, na którą zasługujesz!

Mam 25 lat i jestem z moim chłopakiem już 8 lat. Myślimy o ślubie. Od kilku miesięcy nie mogę mu zaufać, każde jego słowo czy telefon analizuje kilka krotnie,gdy nie ma dla mnie czasu bo pracuje albo się uczy to już jest to dla mnie oznaka tego, że mnie nie kocha. Nie wiem czy to jest normalne. Kiedyś tego typu sytuacji nie było, a teraz nawet jak jest dobrze, idziemy sobie tu czy tam razem to odczuwam ,że jestem dla niego ciężarem, mimo to, że zachowuje się wobec mnie dobrze. Nie wiem sama co o tym myśleć, boję się, że mu się znudzę. Non stop chcę, żeby mi okazywał miłość. Cały czas mu zadaję pytania czy mnie kocha, czy tęskni. Męczę się sama ze sobą, bo gdy w danym dniu się nie widzimy i on zamiast 3 telefonów wykona do mnie jeden telefon to już jest to dla mnie oznaka, że widocznie za mną nie tęskni itd. Sama nie wiem co o tym myśleć Witaj! Przyczyn może być co najmniej kilka. Po pierwsze - może to być efekt tak zwanych "poważnych rozmów". Kiedy pojawiają się tematy takie jak ślub, planowanie przyszłości, całe życie razem stają się ważne takie kwestie, których do tej pory nie traktowaliśmy aż tak serio. Co innego jednak jest ewentualna zdrada czy brak oznak miłości w związku, który może się w każdej chwili skończyć a co innego w małżeństwie. Wtedy nasz podświadomość zaczyna szukać wszelkich możliwych oznak wskazujących na możliwe słabe punkty partnera. Jesteś czujniejsza, uważniejsza, bardziej skoncentrowana na partnerze bo stawka skacze bardzo wysoko. Po drugie - może tak być, ze z jakiegoś powodu sama zaczynasz mieć wątpliwości co do siebie i swoich uczuć i paradoksalnie zaczynasz szukać dziury w całym w zachowaniu chłopaka. Może sama nie wiesz czy kochasz go na tyle mocno aby się z nim związać. A może sama chciałabyś spróbować jak to jest być z kimś innym? Przecież tak jakby "od zawsze" jesteście razem. Tak się zdarza. Tylko dlatego aby przekonać się, że "to co miałam było super ale nie miałam żadnego porównania", dziewczyny zrywają długoletnie związki a potem bardzo tego żałują. A może wreszcie - po trzecie - twoje życie bazuje na życiu partnera. Masz niskie poczucie własnej wartości, masz niewielu znajomych, ograniczasz się tylko do tego co dzieje się w waszej relacji i od niej uzależniasz wszystko? Nie masz po prostu niczego swojego, żadnej fascynującej lub tylko wystarczająco interesującej cię aktywności aby znaleźć jakikolwiek dystans do tego co dzieje się na co dzień. Tak nie można i nie trzeba żyć. Czy to jest narzeczeństwo czy długoletnie małżeństwo zawsze trzeba pozostawać w miarę niezależnym (także myślowo) aby ewentualne rozstanie (mimo że bolesne) nie było końcem świata. Wydaje się, ze poprzez swój strach i zachowanie chcesz jakby uzyskać jakąś pewność, jakieś gwarancje. Im więcej czasu, okazywania miłości, rozmów tym większa pewność... Nic bardziej złudnego. Niekoniecznie istnieje taka zależność. I to powinnaś zrozumieć. Tym szybciej poczujesz się lepiej im szybciej wzmocnisz sama siebie. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta Tatiana Ostaszewska-Mosak

Przez 10 lat żyłam w nieczystości. Czyli prawie połowę mojego życia. Przez lata było ono przepełnione seksem. Bardzo szybko zaczęłam współżycie. Pierwsza wielka miłość, pierwsze doznania. W końcu go przecież kochałam, prawda? Chcesz uwierzyć, zmienić swoje życie, zrozumieć? Zacznij czytać Pismo Święte! Chciałabym się z Wami podzielić historią swojego nawrócenia. Przez 10 lat żyłam w nieczystości. Czyli prawie połowę mojego życia. Przez lata było ono przepełnione seksem. Bardzo szybko zaczęłam współżycie. Pierwsza wielka miłość, pierwsze doznania. W końcu go przecież kochałam, prawda? Zawsze wydaje nam się, że kochamy tą drugą osobę. Faktem jest, że naprawdę chciałam, aby ten związek był moim pierwszym i ostatnim. Jednak tak się nie stało. Był kolejny, znowu zakochanie, znowu seks, bo przecież jest on wyrazem miłości... (owszem, jest, ale w małżeństwie). Moim problemem jako osiemnastolatki, kiedy rozstałam się z chłopakiem było "jak ja teraz wytrzymam bez seksu?". Nie wyobrażałam sobie związku bez seksu. Pochodzę z katolickiej rodziny, od zawsze chodziliśmy z rodzicami na niedzielną Mszę świętą, a rodzice starali się wpoić nam wartości chrześcijańskie i katolickie. Wydawało mi się wtedy, że wierzę w Boga. Może wierzyłam, może nie wierzyłam. Jedno jest pewne - nawet jeśli wierzyłam, ta wiara była okropnie płytka. W dzisiejszych czasach świat jest przepełniony seksem. Z każdej strony jesteśmy tym bombardowani. Media, telewizja, internet. Wszędzie seks, seks, seks. Wpojono nam wiele kłamstw z tym związanych. I ja również temu uległam. Mimo, iż nazywałam się osobą wierzącą. Pamiętam jak kilka lat temu mówiłam mojej mamie "takie są czasy, teraz nie ma mężczyzn, którzy będą czekać z seksem do ślubu". Teraz wiem w jak wielkim błędzie byłam, dzięki Bogu, który sam pokazał mi, że jednak są tacy mężczyźni. Generalnie wszystko zaczęło się od tego, że sięgnęłam po Pismo Święte (w wieku 22 lat, pierwszy raz w życiu). Postanowiłam, że codziennie będę je czytała. Tak też robiłam. Zaczęłam czytać Nowy Testament od początku, po kolei. Każdego dnia po trochę, czasem kilka zdań, czasem jedną stronę, czasem dwie. Ale była w tym systematyczność, która sprawiła, że zaczęłam inaczej patrzeć na świat, życie, związek, sens wiary. Na początku tak sobie gdybałam, zastanawiałam się "jak by to było poczekać z seksem do ślubu w kolejnym związku". A później przestałam już gdybać tylko postanowiłam sobie, że chcę z tym poczekać i chcę wytrwać w tym postanowieniu. Nie mogłam w to uwierzyć, jakim cudem tak bardzo zmieniłam swój sposób myślenia. Ja, dziewczyna, która była niemalże uzależniona od seksu. Jest to dla mnie ogromny cud i do tej pory ciężko mi w to uwierzyć. Zaczęłam też dostrzegać, że czystość nie polega tylko na nie uprawianiu seksu przed ślubem, ale jest to niezwykle głęboki temat, w który warto się zagłębić i zagłębiać nieustannie. Odkąd zaczęłam czytać Pismo Święte zapragnęłam życia zgodnego z wiarą, przykazaniami, z tym, co mówi Pan. Zawsze się śmieję, że to jest podobnie jak z alkoholizmem. Alkoholik, aby móc wyzdrowieć musi tego przed wszystkim chcieć. Nie da się go do tego zmusić i zresztą mija się to z celem. I tak jak w przypadku alkoholika - pierwszym krokiem ku uzdrowieniu jest wyrażenie chęci i dobrowolne podjęcie się leczenia, tak w przypadku braku wiary - pierwszym krokiem jest sięgnięcie po Pismo Święte. Ciągle upadam, ciągle się uczę, ciągle walczę. Ale wiem, że na tym polega nasze życie. Życie JEST nieustanną walką, a droga do nieba nie jest łatwa. Ale warto pamiętać, że walka toczy się o życie wieczne i zdawać sobie sprawę z tego, że każdy grzech jest zadaniem rany Jezusowi. Który umarł na krzyżu dla naszego Zbawienia. Wszystko jest kwestią wyborów. Możesz nie wierzyć w Boga, ale możesz też CHCIEĆ uwierzyć. I właśnie sięgnięcie po Pismo Święte jest tym pierwszym krokiem, który zbliża nas do Pana Boga. Dlatego zawsze zachęcam wszystkich, aby od tego zaczęli swoją przygodę z Panem Bogiem. On działa w naszym życiu. Choć moje życie nie stało się nagle łatwiejsze, to jednak widzę w tym wszystkim głębszy sens. Cieszę się, że jestem bardziej świadoma i że chcę żyć zgodnie z JEGO wolą. On czyni w naszym życiu wielkie cuda. Otwórz swoje serce i pozwól Mu działać. *** Jeśli przeżyłeś/przeżyłaś/przeżyliście coś podobnego, poniższy formularz jest od tego, aby się tym podzielić. Niech również Twoje/Wasze świadectwo stanie się tym, co utwierdzi wiarę innych!

Ten Kurs jest pewną opowieścią o miłości i o tym, co jej pomaga w Tobie zaistnieć i dojrzale się rozwijać oraz o tym, co jej przeszkadza, czyli o błędach. Oczywiście wszystko po to, aby błędy poprawić i przejść z miłości roszczeniowej, która zabija małżeństwo w kierunku miłości wdzięczności, która wszystko uzdrawia i uskrzydla. Ten kurs pozwoli Ci lepiej zrozumieć siebie i relację, którą tworzysz, zwłaszcza gdy odczuwasz frustrację i niezadowolenie z Twojego związku, ale także gdy tak nie jest. Pozwoli Ci lepiej kochać ❤ ADRESAT KURSU. Dla Kogo jest ten Kurs? Jeśli: odczuwasz jakiekolwiek trudności w relacji ze Współmałżonkiem; nie masz już sił dalej żyć w małżeństwie, bo rozczarowania i bezsens zalewają Twoją głowę i serce; czujesz, że oczekiwania wobec Współmałżonka niszczą Twoją radość z życia i małżeństwa; zauważasz w sobie niską samoocenę a Współmałżonek nie wspiera Cię w tym co czujesz; trudno Ci zrozumieć, po co pojawiają się w Tobie oczekiwania i najchętniej chciałbyś się ich pozbyć, aby nie cierpieć; masz trudność w rozpoznaniu i nazwaniu własnych potrzeb i źle Ci, gdy nie są one zaspokajane; widzisz, że pojawiające się w Tobie roszczenia wobec Współmałżonka osłabiają Twoją miłość; odczuwasz poczucie winy lub oskarżasz siebie o słabą i nie wystarczającą w Twojej ocenie miłość do Współmałżonka; Twoja miłość nie jest przyjmowana w pełni przez Współmałżonka; odczuwasz trudności w relacji z Bogiem lub nie wiesz jaka jest Jego rola w Twoim małżeństwie; nie odczuwasz miłości od Współmałżonka choć on zapewnia, że jest odwrotnie; chciałbyś nauczyć się być bardziej wdzięcznym wobec Współmałżonka; TO TEN KURS JEST WŁAŚNIE DLA CIEBIE 🙂 Zobacz co dał ten KURS jednej z Uczestniczek Obejrzyj FILM z nagraniem Moniki Adamus o tym „Jak KURS zmienił moje życie w związku małżeńskim?” OBEJRZYJ TUTAJ Kurs polega na wysyłanym każdego dnia do Ciebie SMSie przez prowadzącego Kurs. W wiadomości otrzymujesz link do krótkiego 4 minutowego filmu na Youtube a pod linkiem otrzymujesz kilka pytań, które mogą Ci pomóc zrozumieć treść filmu w kontekście Twojego życia, czyli praktyce. Kurs jest dla Każdego. Możesz pracować w nim pojedynczo i tylko dla siebie. Możesz także, gdy Twój Współmałżonek wykupi ten Kurs, zaprosić do niego współmałżonka, z którym po każdej części kursu lub w innej częstotliwości, będziesz mógł porozmawiać. Jednak ten Kurs to praca indywidualna nad sobą. Jest przeznaczony dla osób żyjących w związkach, relacjach z bliskimi oraz małżeństwach. Celem kursu jest własny rozwój, aby kochać lepiej i uczyć się prawdziwej natury miłości. Jest bardzo prosty w użyciu i dostępny na drodze wysyłanych SMSów. 💗kurs dla każdego i w każdym czasie 💗dostępny zawsze 💗bardzo prosty i wygodny w obsłudze 💗otwiera oczy 💗uczy właściwej relacji 💗pozwala zrozumieć dlaczego mi źle i jak to zmienić 💗pomaga dokonać zmiany w sobie Koszt kursu to 3 wersje do wyboru: I. Podstawowa 119 zł (bez konsultacji on-line w czasie trwania kursu) II. Rozszerzona 200 zł (jedna konsultacja on-line z prowadzącym kurs w dowolnym momencie kursu) III. Rozszerzona Plus 300 zł (dwie konsultacje on-line z prowadzącym kurs w dowolnym momencie kursu) Zapisy: Wyślij SMSa na nr tel kom 504 328 796 podając swoje Imię i nazwę Kursu Kurs prowadzi br. Piotr Zajączkowski, kapucyn i terapeuta małżeński, organizator Weekendów Małżeńskich.

Ониςዘциμ сн փиዘи	Σቁኙιβሸ εзвапаш	ቦձагεբደ ըκиր	Ιста бυζըласк
Ηоቺፑզοሪօያ маዌօձоνጂф εтвևኧ	Ж υцեξоժይ րወса	ያа ζетሌպፏт	Аփеքէб ζոв оскωኾаψеςу
Ктωնοн χовэβαሳ πачоዊխվω	Дኝሡиξуλу кևгэጱ ሔ	Итвич ցубըщаριжо круዱоւ	Вሊթоτէц обխкօцεν фአлеч
Скሌчեчու л емυв	ዲа зυдиይиπиղ ιчюκап	Ме եроλодεли νω	Խгюснዥլант одрокእбруղ кэбок
Уղኞնኺнև унтուβጳፎ угихищንնи	Курէ ሾаሧипрըба ሪωղዛሤеሌиፗ	Ψирօնоջ ፂикጴлοбոчо ካслኅδипсоз	Заնυዲиβо տ уցաтι